MEGA

MEGA

Książka zdecydowanie na plus, że porusza wydarzenia historyczne i przybliża w pewien sposób realia dawnej Polski, jednakże z zalet - to byłoby wszystko.

Niezbyt dobry język, który utrudnia czytanie, tak że przez książkę trzeba się dosłowne przedzierać. Dodatkowo uboga fabuła. Poruszane wątki niebyt ciekawe, a postacie płaskie.

Mimo wartości w szerzeniu historii, nie poleciałaby tej książki.

Książka zdecydowanie na plus, że porusza wydarzenia historyczne i przybliża w pewien sposób realia dawnej Polski, jednakże z zalet - to byłoby wszystko.

Niezbyt dobry język, który utrudnia czytanie, tak że przez książkę trzeba się dosłowne przedzierać. Dodatkowo uboga fabuła. Poruszane wątki niebyt ciekawe, a postacie płaskie.

Mimo wartości w szerzeniu historii, nie...

Nadać ludzki wymiar postaciom z zamierzchłej historii to wielka sztuka. Powieść mi przypomina te, w których zaczytywałam się w dzieciństwie, np książki Karola Bunscha, jednak tamte pewnie dziś już bedą niestrawne dla dzisiejszej młodzieży. "Z Bożej łaski Jadwiga król" jest napisana współczesnym językiem, który jednak oddaje pewien starodawny klimat. Nie jest to samoczytające się czytadło, ale warto poświęcić jej czas bo to świetna i satysfakcjonująca literatura. Trudno wyobrazić sobie lepszą lekcję historii, niż taką którą odbywamy z przyjemnością i niejako mimochodem.

Nadać ludzki wymiar postaciom z zamierzchłej historii to wielka sztuka. Powieść mi przypomina te, w których zaczytywałam się w dzieciństwie, np książki Karola Bunscha, jednak tamte pewnie dziś już bedą niestrawne dla dzisiejszej młodzieży. "Z Bożej łaski Jadwiga król" jest napisana współczesnym językiem, który jednak oddaje pewien starodawny klimat. Nie jest to...

Bardzo fajna książka dla dzieci.

Bardzo fajna książka dla dzieci.

W książce zaciekawiły mnie nie tylko losy Jadwigi, ale też innych postaci. Bohaterowie byli ciekawi, ale czasami przez ich dużą ilość trochę się gubiłam. Książkę czytało mi się strasznie wolno. Zostało to spowodowane tym, że w niektórych momentach opisywane wydarzenia mnie nudziły. Mimo to książka mi się podobała. Polecam ją osobom, które interesują się historią i chciałyby dowiedzieć się więcej o czasach Jadwigi Andegaweńskiej. Bardzo podoba mi się również jej wydanie.
PS: Wiem, że moja wypowiedź jest strasznie chaotyczna, ale to moja pierwsza napisana opinia. :/

W książce zaciekawiły mnie nie tylko losy Jadwigi, ale też innych postaci. Bohaterowie byli ciekawi, ale czasami przez ich dużą ilość trochę się gubiłam. Książkę czytało mi się strasznie wolno. Zostało to spowodowane tym, że w niektórych momentach opisywane wydarzenia mnie nudziły. Mimo to książka mi się podobała. Polecam ją osobom, które interesują się historią i chciałyby...

Historia dwóch postaci, Jadwigi Andegaweńskiej i jej następczyni Anny Cylejskiej. Annę poznajemy pobieżnie w momencie przybycia na Wawel, jest ona jakby tłem do historii Jadwigi i spina klamrą koniec powieści. Autorka ukazała nam życie Jadwigi, ale też życie dworu, mamy, więc plejadę bohaterów od dam dworu, po opiekunki, kucharzy, stajennych, wojów, biskupów, karczmarzy, kuglarzy. W wspaniały sposób ukazała te osoby zapomniane wśród władców i możnych, wiemy, co robiły, jak żyły, jakie były ich losy, ale to też postacie z krwi i kości, są zadziorne, mają swoje charakterki, ale też czasami trudne życie i dylematy. Jadwiga nie jest tutaj żadnym herosem, ale zlęknioną dziewczynką pełną obaw, widzimy jej rozterki, miłość, osamotnienie, a jednocześnie dobre serce i odpowiedzialność. Dodatkowo mamy historie Mikołaja i Formozy, które dodatkowe dodają smaczku całości, tajemnica, szpiedzy i skrytobójcze walki. Orlińska dopieściła szczegóły opowiadając o władcach Litwy, wplotła w to historię innych historycznych postaci, zrobiła wszystko żeby przyciągnąć czytelnika historią prawdziwą – według mnie to się jej udało znakomicie.
Na końcu mamy krótkie życiorysy postaci i słowniczek, który pomoże przy czytaniu.

Historia dwóch postaci, Jadwigi Andegaweńskiej i jej następczyni Anny Cylejskiej. Annę poznajemy pobieżnie w momencie przybycia na Wawel, jest ona jakby tłem do historii Jadwigi i spina klamrą koniec powieści. Autorka ukazała nam życie Jadwigi, ale też życie dworu, mamy, więc plejadę bohaterów od dam dworu, po opiekunki, kucharzy, stajennych, wojów, biskupów, karczmarzy,...

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Napisanie książki bazującej na losach znanej postaci nie jest łatwym zadaniem, zwłaszcza gdy postać ta żyła w odległych czasach, z których nie zachowało się wiele przekazów. Zuzanna Orlińska wywiązała się z tego zadania doskonale.

Lekturę książki dobrze jest rozpocząć od wstępu „Od autorki”, w którym wyjaśnia ona metodę pracy nad powieścią. Skorzystała z opracowań historycznych i wsparcia znawców epoki, ale też z, wydawać by się mogło, mało literackich dokumentów, jakimi były rachunki prowadzone na dworze Jadwigi i Jagiełły. Dokładne ich przejrzenie pomogło autorce lepiej poznać życie królewskiej pary oraz jej dworu i odtworzyć je na kartach powieści. Książkę zapełniają więc postacie historyczne, których losy są znane, i osoby, których imiona i profesje uwiecznili średniowieczni buchalterzy – ich dzieje wymyśliła autorka.

Ci pierwsi, czyli osoby ze szkolnych podręczników – w końcu powieść Orlińskiej przeznaczona jest dla młodzieży – nie są papierowi. To ludzie z krwi i kości, którzy myślą, czują, mają wady i zalety. Autorka opisuje ich, nie stroniąc od humoru.

Dobrotliwy biskup krakowski Jan Radlica uczy Jadwigę polskiego i uszy mu więdną, bo przyszła władczyni Polski cytuje nieprzebierającą w słowach babkę Elżbietę Łokietkównę. Spytek z Melsztyna to nie tylko wytrawny polityk dążący do unii polsko-litewskiej, ale też czarnowłosy chłopak zakochany w jednej z dwórek Jadwigi, przybyłej z Węgier Erzsébet. W jego pięknej siostrzenicy Elżbiecie też kocha się pewien młodzian, ale ten nie czeka na błogosławieństwo rodziców, lecz postanawia pannę porwać.
Autorka nie zaniedbuje strony litewskiej. Skirgiełło, nieco rubaszny, czasami brutalny, ale i niepozbawiony dobrego serca, nie rozstaje się z dzbanem miodu, a gdy nadchodzi wiekopomna chwila i staje przed Jadwigą, zapomina wyuczonej na pamięć przemowy i ratuje się improwizacją. Jego wielki brat – Jagiełło, zwolennik częstych kąpieli, taszczy do Polski wannę, a audiencji posłowi polskiemu, który przybył wybadać jego obyczaje, udziela w łaźni. Nie jest dzikim Litwinem – jedzie poślubić dziewczynkę na polskim tronie i martwi się, czy ta nie będzie się go bała.

Postaciom historycznym towarzyszą osoby „z rachunków”: kucharz Dominik, flecista Gromko, łaziebny Opanasz czy psiarczyk Zbramir, a przede wszystkim Mikołaj Zimnowodzki i Formoza de Wanszwoja, dziewczyna z królewskiego dworu. I chociaż zgodnie z tytułem powieści główną jej bohaterką powinna być Jadwiga, ci dwoje niejednokrotnie wysuwają się na plan pierwszy. Nie umniejsza to wartości książki, wręcz przeciwnie, czyni ją bardziej atrakcyjną. Trudno bowiem wymagać od autorki, by wielką – chociaż małoletnią – postać historyczną rzuciła w wir szalonych przygód. To staje się udziałem Formozy i Mikołaja. Ich imiona i skromne informacje o nich posłużyły za bazę do stworzenia dwóch barwnych postaci. Autorka dała im wygląd, osobowość i kilkanaście miesięcy bujnego życia. Dzięki nim przebywamy nie tylko na królewskim dworze, ale też krążymy po ulicach Krakowa, przemieszczamy się po Polsce, a nawet przekraczamy jej granice. Stykamy się z ludźmi wykonujących nieznane dziś zawody. Wiemy, jak wyglądały królewskie komnaty, stroje i jakimi potrawami się raczono. Poznajemy obyczaje, rozrywki i dworskie romanse, ale też ciemne strony wielkiej polityki: spiski, napady, królobójstwo. Mamy więc pełny, niezwykle barwny obraz epoki.

A tytułowa Jadwiga? Autorka pokazuje niewielki fragment jej życia. Skryta i niepewna swojego losu przybywa na Wawel, zasiada na polskim tronie i czeka na męża, najpierw Wilhelma Habsburga, potem Jagiełłę. Widzimy Jadwigę wśród panien z fraucymeru i w towarzystwie biskupa Radlicy, który przygotowuje ją do roli władczyni. Mimo to czuje się samotna, tęskni za rodziną, bo chociaż nieraz słyszała, że „królewskie dziecko musi opuścić swój dom i swoich bliskich. Są bowiem sprawy ważniejsze od matki, ojca, sióstr, braci…”, jest przecież tylko jedenastoletnią dziewczynką. Tymi ważniejszymi sprawami, dla których musi się poświęcić, jest dobro królestwa. Ale o tym, na czym ono polega, decydują, za jej plecami, inni. Jadwiga jest pionkiem w grze możnowładców, bez prawa głosu i decydowania o sobie. Wawel postrzega jako „pułapkę na królewny”. Niemniej z godnością, lecz nie bez odrobiny buntu znosi swój los. Z czasem Wawel stał się mniej złowieszczy, a niechciany mąż Jagiełło wcale nie okazał się dziki, nieokrzesany i porośnięty niedźwiedzim futrem.

Losy Jadwigi poznajemy też pośrednio z wypowiedzi jej służących i dworzan przebywających wraz z nią na Wawelu, jadących na Litwę, by doprowadzić do małżeństwa z Jagiełłą oraz wspominających ją po przedwczesnej śmierci, gdy do Krakowa przybywa Anna Cylejska. Z tych scen wyłania się osoba obdarzona wielką urodą, mądra, wykształcona i sprawiedliwa.

Wprowadzenie do tekstu Anny Cylejskiej, według legendy wyznaczonej przez umierającą Jadwigę na swoją następczynię u boku Jagiełły, jest ciekawym zabiegiem kompozycyjnym – jej dzieje niczym klamra spinają powieść – oraz literackim. Autorka pokazuje ten sam okres w życiu małoletnich królowych. Anna powtarza los Jadwigi – podobnie jak ona, w młodym wieku przybywa do Polski, ale w odróżnieniu od poprzedniczki jest zakompleksioną, niegrzeszącą ani urodą, ani elokwencją nastolatką, która z trudem znosi porównania z powszechnie lubianą Jadwigą.

Tak naprawdę na kartach powieści mamy do czynienia z trzema polskimi władczyniami: Jadwigą, Anną oraz piękną siostrzenicą Spytka z Melsztyna, Elżbietą – wszystkie trzy poślubiły tego samego człowieka, Władysława Jagiełłę.

Powieści historyczne nie cieszą się dużą popularnością wśród młodzieży. Często uchodzą za nudne, bo kojarzą się ze szkołą, koniecznością wkuwania na pamięć dat i nazwisk. Nie można tego zarzucić książce Z Bożej łaski Jadwiga, król. Autorka w niezwykle przystępny i atrakcyjny sposób przekazuje mnóstwo informacji o średniowiecznej Polsce. Czyny postaci historycznych i tych „z rachunków” zgrabnie splatają się ze sobą. W książce nie ma sytuacji wymuszonych, wprowadzonych tylko po to, by przedstawić jakiś aspekt życia pierwszych Jagiellonów, czy szerzej – średniowiecznego Krakowa oraz krajów, które niedługo połączą się unią: Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Lekturę ułatwia przemyślana kompozycja książki. Ponieważ akcja przenosi się w czasie i przestrzeni, każdy rozdział rozpoczyna się od wskazania miejsca i daty opisywanych wydarzeń. Powieść kończą mapa Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, drzewo genealogiczne dwóch dynastii: Piastów i Giedyminowiczów oraz noty biograficzne postaci historycznych pojawiających się w tekście. Jednym słowem, skrupulatne zapiski średniowiecznego buchaltera oraz wiedza, wyobraźnia i ogromny talent autorki złożyły się na doskonałą powieść historyczno-przygodową.

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Napisanie książki bazującej na losach znanej postaci nie jest łatwym zadaniem, zwłaszcza gdy postać ta żyła w odległych czasach, z których nie zachowało się wiele przekazów. Zuzanna Orlińska wywiązała się z tego zadania doskonale.

Lekturę książki dobrze jest rozpocząć od wstępu „Od autorki”, w którym wyjaśnia ona metodę...

Bardzo ładne. I dla małych i dla dużych. Mnóstwo anegdotek znanych z lekcji historii jak i tych z 'tradycji". Koniecznie

Bardzo ładne. I dla małych i dla dużych. Mnóstwo anegdotek znanych z lekcji historii jak i tych z 'tradycji". Koniecznie

Dawno, dawno temu, w XIV wieku, żyła niezwykła kobieta, Królowa Polski. Co tam królowa. Król!. Jadwiga Andegaweńska została bowiem w 1384 roku koronowana na Króla Polski. Po koronacji swojego męża Władysława Jagiełły, została królową Polski. Od roku 1997 oficjalnie uznana jest za świętą. To podstawowe informacje o tej niezwykłej kobiecie. Więcej z jej życiorysu poznajemy na kartach podręczników historii w szkole. Ci, co tak jak ja fascynowali się historią pewnie sięgnęli po źródła dodatkowe. Inni mają okazję poznać tę postać na nowo, za sprawą tej publikacji.

Książka „Z Bożej łaski, Jadwiga, król” opowiada losy tej niezwykłej postaci, ale od innej strony, niż te ze stronic podręczników. Powieść skupia się na latach 1384 do 1386, gdy jako młodziutka dziewczynka zasiada na polskim tronie. Poznajemy drogę, którą musiała przejść i proces dorastania zarówno do panowania nad królestwem, jak i ożenku z Jagiełłą. Jej historia przeplata się z wątkami związanymi z Anną Cylejską, wnuczką Kazimierza Wielkiego i kolejną żoną Jagiełły. To Jadwiga, na łożu śmierci, zgodnie z tradycją wskazała swoją następczynię.W tej historii poznajemy obraz jaki po sobie zostawiła królowa Jadwiga i wrażenie jakie robiła na Annie, która do Królestwa Polskiego przybyła w roku 1401.
„Z Bożej łaski Jadwiga król” to książka skierowana do młodszych czytelników. Ja jednak także spędziłam z nią naprawdę wspaniały czas. To historia pokazująca najmłodszym, że nie tylko dorośli mężczyźni byli królami. Jadwiga bowiem, jak pamiętamy została Królem Polski w wieku 10 lat. Ale to nie jedyna cecha, dzięki której została zapamiętana. Królowa słynęła z wielkiej dobroci, szlachetności i działań na rzecz ludu. Wspomogła odnowę Akademii Krakowskiej, fundowała również budowę wielu kościołów, poprowadziła też wyprawę na Ruś Halicką i angażowała się w negocjacje z zakonem krzyżackim.
Dla uczniów pozostaje wielką zagadką, którą w ciekawy sposób, dzięki tej publikacji można poznawać na nowo. W końcu była kobietą królem, została świętą i była żoną tego "starego" Jagiełły.
Niestety żadne podręczniki, nie przedstawią nam królowej Jadwigi, tak jak ta wspaniała książka. Nie dowiemy się z nich co mogła czuć ta mała dziewczynka, którą przeniesiono do obcego miejsca, która miała na głowie nie tylko zamążpójście, ale również władanie krajem.

Powieść Zuzanny Orlińskiej, to fascynująca przygoda, ale i wielki zbiór wiedzy i ciekawostek, oraz wyobrażeń na temat tej niezwykłej postaci. Dowiemy się z niej również wiele na temat otoczenia królowej, jej dworu. Poznajemy uczucia, której jej towarzyszyły, jej strach, niepewność, zwątpienie w siebie i swoje siły.

Dodatkowym plusem publikacji, jest to znajdziemy na jej końcu:
- aneks z notatkami biograficznymi postaci, które występują na kartach książki,
- mapa Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego w czasach królowej Jadwigi,
- drzewo genealogiczne dynastii Piastów, Andegewenów oraz Giedyminowiczów.


Jak zaznacza autorka: "Żeby podróżować w odległą przeszłość, potrzebna jest nie tylko wyobraźnia, ale i spora dawka wiedzy". Tego nie zabrakło w tej książce. Zdecydowanie Wam ją polecam. Nie tylko młodym fascynatom historii, ale również dorosłym. To ciekawa i mądra książka. Idealna na prezent.

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Dawno, dawno temu, w XIV wieku, żyła niezwykła kobieta, Królowa Polski. Co tam królowa. Król!. Jadwiga Andegaweńska została bowiem w 1384 roku koronowana na Króla Polski. Po koronacji swojego męża Władysława Jagiełły, została królową Polski. Od roku 1997 oficjalnie uznana jest za świętą. To podstawowe informacje o tej niezwykłej kobiecie. Więcej z jej życiorysu poznajemy na...

Jadwiga Andegaweńska, wnuczka Łokietka, król Polski, żyła 25 lat. Na KRÓLA Polski została ukoronowana 16 października 1384 roku. Jagiełłę poślubiła w roku 1386. Panowała więc samodzielnie czy raczej dorastała do pełnienia tej niespodziewanej funkcji (do korony została początkowo wyznaczona jej starsza siostra) dobrze ponad rok. I właśnie temu czasowi poświęca uwagę w swej najnowszej, wielowątkowej powieści Zuzanna Orlińska.

Rozdziały pieczołowicie rozpisujące szybkie dorastanie Jadwigi, jej dylematy, strach i zwątpienie oraz zdobywanie świadomości swej pozycji przeplatane są losami innej kobiety sprowadzonej do Królestwa Polskiego w 1401 roku. To kolejna żona Jagiełły – Anna Cylejska (wnuczka Kazimierza Wielkiego). Jej portret – dużo starszej, już kobiety, ale także zalęknionej, a do tego onieśmielonej sławą swej poprzedniczki, jest okazją do odkrywania i budowania losów Jadwigi od chwili, gdy narracja towarzysząca jej bezpośrednio już się kończy. Od momentu pierwszego spotkania z Jagiełłą, niedługo przed planowanym ślubem.

"Z bożej łaski Jadwiga, król" czy (pisownia zgodna z wydawnictwem - i przywołująca regułę chrześcijańskiego ładu społecznego o tym, że władza pochodzi od Boga ) "Z Bożej łaski Jadwiga, król" już samym tytułem wkracza na możliwe, niejednoznaczne (także ironiczne?) myślenie o tej wybitnej postaci.

Na prawie czterystu stronach dostajemy od Zuzanny Orlińskiej portrety dziewczynki i kobiety, będącymi – na różne sposoby – najbliżej władzy. Do tego gdzieś w tle pojawia się jeszcze sylwetka matki Jadwigi, Elżbiety Bośniaczki, prowadzącej skomplikowane gry dyplomatyczne. Główne bohaterki próbują zrozumieć swoją pozycję (także jako dziewczynki/kobiety wyznaczonej na żonę),zrozumieć mechanizmy polityki związanej z „męskim światem”, zyskują świadomość swych ograniczeń. Próbują odnaleźć swoje miejsce. Walczą, na różne sposoby.

Losy Jadwigi najczęściej możemy zobaczyć „z zewnątrz”, dzięki misternie plecionemu obrazowi środowiska jej towarzyszącemu. Barw dodają mu opowieści o życiu postaci, o których podręcznikowe dzieje milczą. Panny dworski, dworzanie, nianie, kucharze, stróżowie czy psiarczykowie. Postaci drugo czy trzecioplanowe, bez których codziennej pracy i trudu nie byłoby „wielkiej historii”. Wszystkie sylwetki, jak zdradza autorka, mają swoje umocowanie w skrupulatnie prowadzonych rachunkach na dworze Jadwigi i Jagiełły.

Drugiej kobiecej bohaterce, Annie, towarzyszymy na (niepewnej) drodze do zostania królową, żoną Jagiełły. Wątpiąca w siebie, samotna i spolegliwa dorasta także do pewnego buntu. W możliwym dla siebie formacie.

Bogatym, popartym rzetelną wiedzą (i zapewne ogromem pracy autorki) portretom kobiet towarzyszy jeszcze jeden, niezwykle ważny wątek: problem strachu, obaw i przesądów przed „Innym”. Przez karty powieści subtelnie przewijają się postaci różnych wyznań i wyobrażenia o dzikich poganach. Do tego w tle pojawia się problem cynicznie rozgrywanych w polityce, opacznie rozumianych, dogmatów wiary. A sama Jadwiga dostrzega w pewnym momencie swą naiwność, kiedy zachwycała się pieśniami opiewającymi chwałę Zakonu Krzyżackiego, podsuwając czytelnikom oczywistą, ale jakże cenną świadomość: w historii osąd zdarzeń zależy od punkt widzenia i punktu na mapie, w którym żyjemy.

Jadwiga Andegaweńska, wnuczka Łokietka, król Polski, żyła 25 lat. Na KRÓLA Polski została ukoronowana 16 października 1384 roku. Jagiełłę poślubiła w roku 1386. Panowała więc samodzielnie czy raczej dorastała do pełnienia tej niespodziewanej funkcji (do korony została początkowo wyznaczona jej starsza siostra) dobrze ponad rok. I właśnie temu czasowi poświęca uwagę w...