Kolejna odsłona cyklu. W odniesieniu do pozostałych wypada nieźle - w mojej opinii jest tuż za Legionem Abnetta, przynajmniej w odniesieniu do publikowanych przed nią pozycji.

W kontekście tych „zwykłych” bohaterów, do których zdążyliśmy się już przyzwyczaić w każdym z tomów - Dalia pretenduje do postaci najbardziej namacalnej, niemniej obdarzonej brzemieniem niezwykłych mocy, które kierują ją do podążania własną, niepowtarzalną ścieżką przeznaczenia. Pragnienie poznania tego co przed nią, z jednoczesną świadomością tego, co w niej oraz stałego połączenia z noosphere tworzą ciekawą mieszankę. Reszta „zwykłych” bohaterów niestety nie stanowi już zbioru postaci i zachowań, do których można byłoby się równie łatwo przekonać.

„Niezwykli” bohaterowie wypadają - co znamienne dla każdej z części cyklu - ciekawej. Pierwsze miejsce zajmuje tutaj bez wątpienia Koriel Zeth, postać ukryta za maską, zamykająca pierwotne pragnienia poznania wszechrzeczy kultu Mechanicum w skorupie seksualności i zimnej kobiecości. Scena kiedy Regulus i Melgator przychodzą po Zeth do Magma City z propozycją, wydawałoby się nie do odrzucenia, jest znamienna i zapada w pamięć. W takich chwilach chciałoby się pokazać gest Kozakiewicza i Koriel właśnie to czyni - w sposób wyśmienity. Podobnie z lewitującą kilka cali ponad powierzchnią assasince, która przychodzi po Zeth. Konfrontacja finalna pomiędzy nimi jest częściowym otarciem łez przy upadku Magma City.

Zamknięty w płynnym sarkofagu Cavalerio również zdaje egzamin postaci - tym bardziej, że nieco upośledzonej fizycznie. W końcowych scenach Cavalerio wartym jest największego kibicowania w starciu z wynaturzeniami Dark Mechanicum.

Końcówka książki gęstnieje od scen zapadających w pamięć. Bitwa o Magma City i finalna potyczka z Kaban Machine to małe arcydzieła, obowiązkowe dla zwolenników i fanów uniwersum.

https://bugzinahead.blogspot.com/2018/01/graham-mcneill-mechanicum-2008-recenzja.html

Kolejna odsłona cyklu. W odniesieniu do pozostałych wypada nieźle - w mojej opinii jest tuż za Legionem Abnetta, przynajmniej w odniesieniu do publikowanych przed nią pozycji.

W kontekście tych „zwykłych” bohaterów, do których zdążyliśmy się już przyzwyczaić w każdym z tomów - Dalia pretenduje do postaci najbardziej namacalnej, niemniej obdarzonej brzemieniem niezwykłych...