Gra, którą Andrzej Pilipiuk rozpoczął w pierwszej części dzienników, w „Północnych wiatrach" dobiega wreszcie końca. Tutaj, często emocjonalne, przygody Tomasza Paczenki, czyli Pawła Koćki w pewnym sensie kończą się, a raczej zmieniają kierunek, bo mimo, że wiele spraw się wyjaśnia, to jednak Pilipiuk zamykając jedne drzwi jednocześnie otwiera następne.

Trzeci tom, to kontynuacja poprzednich zdarzeń, akcja dzieje się we wrześniu i pozwala Tomaszowi rozwinąć skrzydła i spotkać się z obrośniętym legendą Jakubem Wędrowyczem. Chata nad samym morzem, która pojawiła się w pierwszym tomie, jest miejscem ciągłych powrotów bohaterów, to symboliczny dom pamięci i uwiązania, który stanie się klamrą całej trylogii.

Andrzej Pilipiuk przez lipiec, sierpień i wrzesień, czyli przez trzy tomy powieści, strasznie wszystko ponawijał, poplątał, naddał i ponakładał. A teraz wypadałoby to wszystko poodkręcać i powyjaśniać, ale nie będzie tak łatwo i przejrzyście, ponieważ te zawiłe historie tworzone przez dwadzieścia lat, pisał sam Pilipuk i nie spodziewajmy się prostych rozwiązań.

To inteligentna przygoda dla tych, którzy chcą wyjechać, którzy chcą przeżyć coś niezwykłego, wyjątkowego i to już od razu. Pięknie jest czytać o fiordach, królestwach, carskich korzeniach, telepatii, tajnych organizacjach, sekretnych przejściach i tajemnicach. To nastoletnia odezwa do wszystkich, którzy są w uśpieniu.

Fascynujący w powieści jest cały system powiązań i zależności, jakie stworzył Pilipuk przez całą trylogię. Jest tu smutno i straszno, bo Tomasz musi dorosnąć i to bardo szybko. Pisarz wrzucił swojego bohatera na głęboką wodę i poddał eksperymentowi, podsuwając mu pod nos wiele przeciwności. Tomasz nie wie komu może zaufać, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. W tym ostatnim rozdaniu kart wszystko się rozstrzygnie. Gra ciągle trwa. Zdaje się, że ta historia mogłaby trwać w nieskończoność. Jednak dobrze czasem postawić kropkę, choć na chwilę.

Grzegorz Śmiałek