Niby jedna z wielu interpretacji morderstw z Whitechapel oraz legendy Kuby Rozpruwacza. Niby, gdyż "Prosto z piekła" jest niczym gruda węgla, z której genialny szlifierz, zwany Alanem Moorem, stworzył przepiękny diament. "Prosto z piekła" jest dziełem fenomenalnym. Monumentalnym. Można wręcz rzec, iż Kompletnym. Przytłaczającym czytelnika swymi rozmiarami, mnogością wszelakich wątków i aluzji. Zapierającą wręcz dech w piersi dbałością o detale (najdobitniej prezentują ją przypisy, które same w sobie mogłyby zostać wydane drukiem jako szczegółowe opracowanie naukowe dotyczące Kuby Rozpruwacza).
Rzecz iście genialna. Pan Moore kupił mnie, jako czytelnika, w stu dwudziestu procentach. Jestem skłonny przyznać, iż jego interpretacja legendy Kuby Rozpruwacza jest prawdziwa w każdym detalu (pamiętajmy iż doktor Gull był osobą nasiąkniętą do szpiku kości masońskim bełkotem, zaś wylew, którego doświadczył niechybnie spowodował spore spustoszenie w jego mózgu, stąd też jego wizje prowadzące wprost do obłędu są jak najbardziej prawdopodobne).
Owe dzieło zilustrował Australijczyk Eddie Campbell, który w przeciwieństwie do Pana Moore'a znany był mi wcześniej z niczego. Kreska Eddie'go Campbella jest niczym wiktoriański Londyn - na pierwszy rzut oka koszmarnie brudna i niechlujna, wręcz odpychająca, ale przy dłuższym obcowaniu okazuje się być niezwykle szczegółowa (zwłaszcza przy prezentacji architektury). I choć zapewne wiele osób się ze mną nie zgodzi idealnie dopasowuje się do dzieła Moore'a. Nie zapominajmy również, iż album niniejszy powstawał w odcinkach na przełomie sześciu lat, dzięki czemu możemy zabawić się w śledzenie rozwoju artystycznego kreski Pana Campbella.

Niestety muszę przyznać, iż album niniejszy nie jest przeznaczony dla każdego czytelnika. Do lektury skutecznie mogą zniechęcać rozmiary dzieła Moore'a, niewiarygodne nawarstwienie wątków, ogrom komentarzy, których czytanie co prawda nie jest konieczne, ale moim skromnym zdaniem ich nieznajomość psuje frajdę z lektury (i to koszmarnie psuje) oraz (niestety) kreska Pana Campbella (niestety, gdyż w przypadku komiksu jednym z najważniejszych kryteriów zakupu bywają właśnie rysunki). Jednak osoby, które wytrwają przy lekturze na pewno tego nie pożałują.
Sam muszę się przyznać, iż "Prosto z piekła" zdołałem przeczytać dopiero za drugim podejściem. Polecam moją metodę - tydzień, bądź dwa, urlopu i totalne skupienie na lekturze. U mnie pomogło.

Jestem bardzo zdeterminowany, by z niniejszym dziełem obcować jeszcze nie raz... i nie dwa... bo warto, diabelnie warto.

Na samiuśki koniec pozwolę sobie powtórzyć za Panem Alanem Moorem dedykację do "Prosto z piekła":
"Polly Nichols, Anna Chapman, Liz Stride, Kate Eddows i Marie Jeannette Kelly. Wy i wasz zgon: jedynie tych rzeczyśmy pewni. Dobranoc, drogie panie".

PS.
Mnie osobiście bardzo zaciekawiła podróż dorożką Gulla i Netleya po ulicach Londynu. Bardzo dziwnym zbiegiem okoliczności jest ona o wiele spokojniejszą, kulturalniejszą i niezmiernie wiarygodniejszą wariacją galopad Roberta Langdona. Niepokoi jedynie fakt, iż Dan Brown pisywał swoje powieści dekadę po ukończeniu "Prosto z piekła". Czyżby mały plagiacik, tudzież mocarna inspiracja? Ciekawe...

Niby jedna z wielu interpretacji morderstw z Whitechapel oraz legendy Kuby Rozpruwacza. Niby, gdyż "Prosto z piekła" jest niczym gruda węgla, z której genialny szlifierz, zwany Alanem Moorem, stworzył przepiękny diament. "Prosto z piekła" jest dziełem fenomenalnym. Monumentalnym. Można wręcz rzec, iż Kompletnym. Przytłaczającym czytelnika swymi rozmiarami, mnogością...