Nigdy nie byłam fanką książek Jonha Greena. Chyba tylko jedna tak naprawdę mi się podobała. Stałe punkty w jego powieściach to mieszanie potocznego języka (bo w końcu ma trafić do młodzieży) z wzniosłymi cytatami o trudzie życia, właściwie jego bezsensie, co czasami mi się ze sobą gryzie i nie powiem, żeby wydawało się autentyczne. Głównym tematem są problemy nastolatków. Niby ksiązka mi się podobała i czytałam z ciekawością, ale po dłuższym zastonowieniu stwierdzam, że taka trochę o wszystkim i o niczym, (może niepotrzebnie się jeszcze zastanawiałam). Sedno całej tej lektury za bardzo zagmatwane i filozoficzne. Jedynie cieszę się z tego, że autor poświęcił tę historię problemom psychicznym nastolatów, które dorośli często bagatelizują, a życie w tak młodym wieku nie musi być wcale usłane różami, jakie może się wydawać z zewnątrz. Na pewno można przeczytać, zwłaszcza że idzie błyskawicznie, ale w mojej opini nic wielkiego, wyjątkowego nie wniesie.

Nigdy nie byłam fanką książek Jonha Greena. Chyba tylko jedna tak naprawdę mi się podobała. Stałe punkty w jego powieściach to mieszanie potocznego języka (bo w końcu ma trafić do młodzieży) z wzniosłymi cytatami o trudzie życia, właściwie jego bezsensie, co czasami mi się ze sobą gryzie i nie powiem, żeby wydawało się autentyczne. Głównym tematem są problemy nastolatków....