Przeczytałam już sześć książek Kazuro Ishiguro. Choć każda zupełnie inna w treści łączy ich to, że przekazują nam uniwersalne moralne prawdy i skłaniają do głębokich refleksji nad relacjami międzyludzkimi. Ta jest z nich wszystkich najbardziej zaskakująca i najdziwniejsza i przez to dość trudna w czytaniu, choć napisana prostym, lekkim językiem, jak zresztą wszystkie książki Ishiguro. Przyznam, że w trakcie nieraz miałam ochotę przerwać czytanie, bo wszystko wyglądało mi na dość chaotyczne i pozbawione sensu. Powstrzymywało mnie tylko nazwisko autora i nadzieja, że na koniec jednak ten sens odczytam. Książka brzmi jak baśń lub fantasy, ale ja bardziej odbierałam ją jak przypowieści z Biblii. Podsumowując bardzo zwięźle, akcja dzieje się wprawdzie w czasach odległych, ale relacje międzyludzkie, czyny i uczucia ciągle aktualne. Jest zatem o szczerości i podłości, o odwadze i tchórzostwie, o wierności i zdradzie, o odwecie i zemście, o niestającej w dziejach naszego świata, ciągle wzniecanej na nowo nienawiści między narodami. Ale przede wszystkim o niegasnącej miłości,szlachetności i bezinteresownej dobroci. Cudownie napisana, jak przystało przystało na noblistę. Ostrzegam jednak, że pomimo prostego języka jest dość trudna w odbiorze.

Przeczytałam już sześć książek Kazuro Ishiguro. Choć każda zupełnie inna w treści łączy ich to, że przekazują nam uniwersalne moralne prawdy i skłaniają do głębokich refleksji nad relacjami międzyludzkimi. Ta jest z nich wszystkich najbardziej zaskakująca i najdziwniejsza i przez to dość trudna w czytaniu, choć napisana prostym, lekkim językiem, jak zresztą wszystkie...