Ktoś, sięgnąwszy po tę książkę, mógłby pomyśleć, że jej objętość można by z powodzeniem skrócić o połowę: zmniejszyć czcionkę z kolosalnej na przeciętną, pomniejszyć interlinie; słowem, skompresować ją do formatu kieszonkowego, lektury czytanej między trzema stacjami w pociągu czy w przerwie na kawę.

Ja jednak jestem zdania, że format jest właściwy i zamierzony: są takie książki, które czyta się jednym tchem i takie, których tak czytać nie wypada. "Nokturny" to jedna z tych pozycji - należy ją smakować, wsłuchać się w rytm i melodię każdego małego opowiadania, rozmarzyć się i oswoić. Czytanie naprędce byłoby profanacją.

Są opowieści, które sprawiają, że mamy wrażenie, że napisano je prawdziwym wiecznym piórem. Mają w sobie ledwie uchwytną aurę niesamowitości, są treściwe, krótkie i nastrojowe - inaczej niż pisane na komputerze współczesne powieścidła na pięćset stron.

Zaletą ich jest wrażenie, że każde z opowiadań jest jedynie kadrem jakiegoś długometrażowego filmu. Nie ma jasno określonego początku ani końca, poznajemy bohaterów w danej chwili i tylko ona się liczy; skończywszy czytanie każdego opowiadania, zastanawiamy się, co było dalej? Dobre opowiadanie to takie, które pozostawia swobodę interpretacji i daje przyzwolenie na to, by nasza wyobraźnia mogła się swobodnie rozwinąć. "Nokturny" to zbiór aż pięciu takich opowiadań.

Ktoś, sięgnąwszy po tę książkę, mógłby pomyśleć, że jej objętość można by z powodzeniem skrócić o połowę: zmniejszyć czcionkę z kolosalnej na przeciętną, pomniejszyć interlinie; słowem, skompresować ją do formatu kieszonkowego, lektury czytanej między trzema stacjami w pociągu czy w przerwie na kawę.

Ja jednak jestem zdania, że format jest właściwy i zamierzony: są takie...