„Czasami wolałabym gdzieś przepaść. Jedyny problem jest taki, że wtedy musiałabym też odejść”.

Ciężko myśleć o księżniczce Lei i nie mieć przed oczami odtwórczyni tej roli. Carrie Fisher nadała kultowej fikcyjnej postaci twarz, a jej wdzięki zapadły w pamięć każdemu, kto kiedykolwiek uważał się za fana Gwiezdnych wojen. I nadal zapadają w pamięć osobom, które fanami się stają. Kiedy aktorka umarła w grudniu 2016 roku, gwałtownie i w przykrych okolicznościach, zostawiła po sobie ogromny żal i pytania w stylu: „Co w takim razie stanie się z Leią w dziewiątym epizodzie?”. Bo Carrie, oprócz tego, że była córką, siostrą, kochanką i matką, była przede wszystkim księżniczką Leią. A Leia należała do Carrie.

Wspomnień zamieszczonych w „Pamiętniku księżniczki” nie należy traktować jak typową autobiografię. Głównym motywem tej książki jest romans Fisher z Harrisonem Fordem, filmowym Hanem Solo, na planie „Nowej nadziei”. Aktorka opowiada pobieżnie o cieniach i blaskach młodości jako dziecko sławnych osób, a później przechodzi do swojej pierwszej roli w filmie „Szampon”, gdzie wcieliła się w córkę bohaterki romansującej z fryzjerem. Niedługo po tym dostała się na londyńską uczelnię Central School of Speech and Drama, którą rzuciła na rzecz występu w filmach George’a Lucasa. Carrie Fisher przybliża na stronach „Pamiętnika księżniczki” różne zabawne anegdoty, między innymi opisuje swój casting do postaci Lei, a tak się składa, że zgrał się on z castingiem do roli Carrie w horrorze „Carrie”. Przedstawia również historię fryzury księżniczki (mowa tutaj o ciasnych kokach po obu stronach głowy) i cichą postawę twórcy Gwiezdnych wojen. Wprowadzeniem do wspomnianego wcześniej romansu okazuje się impreza urodzinowa George’a Lucasa połączona ze świętowaniem ukończonego pierwszego tygodnia na planie. To tam Carrie zwraca na siebie uwagę Harrisona i wieczór kończy się najpierw w taksówce, a później w łóżku jej wynajmowanego mieszkania.

Aktorka pisze o trzymiesięcznej relacji ze znacznie starszym aktorem w sposób niepozbawiony emocji. Opisuje rozwlekle jego gesty, mimikę i to, jak chłodno traktowali się w pracy, by w weekendy dać się unieść namiętnościom. Oczywiście, co jako czytelniczka bardzo doceniam, Carrie Fisher nie wdała się w mocno intymną sferę tego nieoficjalnego związku, powróciła raczej do fascynacji Fordem i nadzieją na to, że być może mieliby jakiekolwiek szanse, gdyby ten nie był już żonaty. Zaskakujące, iż wcześniej ta sprawa nie ujrzała światła dziennego, bo przecież Carrie, wówczas dziewiętnastoletnia, mogła popełnić błąd i powiedzieć o romansie komukolwiek, kto przekazałby tę soczystą informacją dalej. Zamiast tego, zachowując resztki trzeźwości, pozostawiła to w sekrecie. Aktorka nieco obwiniała Forda za wciągnięcie ją w seksualną zażyłość, za wykonanie pierwszego kroku i zostawienie na koniec z niczym poza wspomnieniami. Siebie również winiła, bo nigdy nie chciała być tą wchodzącą z butami w życie żonatego mężczyzny. Ale stało się i, koniec końców, romans został wytłumaczony niczym innym jak samotnością.

Jednym z najciekawszych aspektów książki jest część z zapiskami Carrie z okresu pracy na planie „Nowej nadziei”. Jest w niej dużo chaotycznych i rozemocjonowanych wpisów, które często są pozbawione sensu, a czasem przenoszą w umysł niespełna dwudziestoletniej dziewczyny przeżywającej poważną próbę aktorską i zawód miłosny. Są też wiersze. Niektóre z nich są przepełnione goryczą i smutkiem. Czuć, że Carrie była pod silnym wpływem kolegi-kochanka z planu i nie do końca wiedziała, jak się zachować i czy nie postępowała głupio, wgłębiając się w destrukcyjne myśli o wspólnej przyszłości, jaka nigdy nie nastąpi.

Ta książka to nie tylko opis młodej aktorki nieszczęśliwie zadurzonej w przystojnym aktorze. Fisher zdecydowanie podkreśla, jakie ma zdanie na temat nowszych trylogii ze świata Gwiezdnych wojen oraz wspomina swoje spotkanie z woskową Leią w muzeum Madame Tussauds. Jej styl pisania może się nie spodobać wszystkim – jest bezceremonialny, szczery, niekiedy wulgarny. Ale, prawdę powiedziawszy, wolę taką właśnie szczerą do bólu Carrie niż jakiś przekłamany wizerunek słodkiej, uroczej kobiety.

Carrie Fisher nieco z przekąsem pisała o stałym utożsamianiu jej z postacią księżniczki Lei, a jednocześnie nie dało się nie odczuć sentymentu oraz tego, że aktorka uważała tę rolę za jedno z najcenniejszych przeżyć. Najcenniejsze doświadczenie zawodowe. Kilkukrotnie podkreślała, iż ona, Carrie, jest Leią, a Leia jest Carrie. A gdyby nie została księżniczką Leią, byłaby po prostu Carrie.

„Czasami wolałabym gdzieś przepaść. Jedyny problem jest taki, że wtedy musiałabym też odejść”.

Ciężko myśleć o księżniczce Lei i nie mieć przed oczami odtwórczyni tej roli. Carrie Fisher nadała kultowej fikcyjnej postaci twarz, a jej wdzięki zapadły w pamięć każdemu, kto kiedykolwiek uważał się za fana Gwiezdnych wojen. I nadal zapadają w pamięć osobom, które fanami się...