Badania nad naszą pamięcią wskazują, iż nie jest ona systemem pasywnym, ale aktywną funkcją umysłu, a samo przypominanie to forma celowej aktywności. Okazuje się, że istotną rolę w procesach pamięci odgrywają emocje - to one traktowane są przez organizm jako wyznaczniki ważności informacji – tych, które mamy kodować, a także tych, które mamy odtwarzać.

Wydaje się, iż wspomnień pozytywnych mamy najwięcej, ponieważ ludzie mają tendencję do deklarowania częstszego przeżywania emocji i stanów pozytywnych oraz chęci ich podtrzymania, przez co mogą generować dużo wspomnień pozytywnych.
Nasza pamięć nie jest idealna i pojawiają się w niej zmiany i zniekształcenia. Zmiany polegają na zapominaniu, dodawaniu, a także zniekształcaniu części informacji. Niektóre z tych zmian mają charakter przypadkowy, ale możemy też wyróżnić zniekształcenia bardziej typowe: np. schematy, fałszywe wspomnienia, wielokrotne odtworzenia.
"Metalowe Wersety" są obarczone tymi wszystkimi zjawiskami i paradoksalnie jest to ich największy atut! Zbiór wywiadów, to nie jest dobre określenie. To raczej zbiór historii: nostalgicznych, anegdotycznych, miejscami zbyt jednorodnych. Czasem niespójnych - ale takie są prawa wspomnień. Dla mnie (rocznik 81’) to cudowna podróż w czasy pionierskie pod wieloma względami. Z dużą przyjemnością czytałem wspomnienia z podziemia. Podziwiam autentyczność muzyków, ich energię oraz świadomość że muzyka miała ogromny wpływ na ich życie. Jest w tym wszystkim oczywiście miejsce na pozy, animozje oraz sentymenty.

Badania nad naszą pamięcią wskazują, iż nie jest ona systemem pasywnym, ale aktywną funkcją umysłu, a samo przypominanie to forma celowej aktywności. Okazuje się, że istotną rolę w procesach pamięci odgrywają emocje - to one traktowane są przez organizm jako wyznaczniki ważności informacji – tych, które mamy kodować, a także tych, które mamy odtwarzać.

Wydaje się, iż...

Spore rozczarowanie mówiąc szczerze. Na pewno jest to ciężkie do przyswojenia w wersji książkowej, czytanie tych wywiadów w zinach w odstępach czasowych nie spowodowałoby takiego przesytu. Ileż w końcu można czytać o pierwszej fascynacji Deep Purple czy Iron Maiden. Druga rzecz to sam poziom wywiadów. Część bohaterów nie ma kompletnie nic ciekawego do opowiedzenia, a część odpowiedzi jest tak żenująca, że po lekturze musiałem to rozchodzić. Niektóre z kolei wyglądają jakby na pytanie odpowiadali Beavis i Butthead: ha ha, he he, he he, ha ha. Jest parę interesujących rozmów ale jak na 500 stron to słabo to wygląda.

Spore rozczarowanie mówiąc szczerze. Na pewno jest to ciężkie do przyswojenia w wersji książkowej, czytanie tych wywiadów w zinach w odstępach czasowych nie spowodowałoby takiego przesytu. Ileż w końcu można czytać o pierwszej fascynacji Deep Purple czy Iron Maiden. Druga rzecz to sam poziom wywiadów. Część bohaterów nie ma kompletnie nic ciekawego do opowiedzenia, a część...

"Metal nie moknie, metal rdzewieje"
Książka jest pomnikiem dla pewnych czasów minionych. Czasów, gdy rodził się zupełnie nowy muzyczny ruch. Nie były to łatwe dni- brakowało wszystkiego. O instrumentach można było pomarzyć, profesjonalne płyty mieli nieliczni. Królowały kserowane wkładki na przegrywanych od kolegów materiałach.
W radiu nadawano audycje, gdzie metal miał swój zasłużony kąt.
W kioskach polowano na "Na przełaj" z metalowymi wieściami. W podziemiu ukazywały się Ziny.
Muzyka w tych czasach była spojlerem grupy ludzi. Ich właśnie odnalazł autor i przeprowadził z każdym szczerą rozmowę- która wypełnia karty książki.
Niektóre wywiady są bardzo wyważone, inne spontaniczne i lekkie.
Wszystkie mają ten sam typ energii, którą dawał rodzący się w bólach metal.
Zanurzamy się w klimat tamtych czasów. Poznajemy ludzi i zjawiska około metalowe. Reakcje władz na koncerty, słynne waśnie między zespołami i ich fanami, reakcje cenzury i bezpieki na wywrotowe teksty.
Gdzieś z boku ta ilość materiału jest dowodem na siłę młodych ludzi, którzy po przez muzykę zapragnęli coś zmienić. Nie mając prawie nic powstawały zespoły, które do dziś na zachodzie stanowią legendy.
O tym wszystkim jest ta książka. Książka, która dokumentuje pewne fakty z mojego własnego dzieciństwa.

"Metal nie moknie, metal rdzewieje"
Książka jest pomnikiem dla pewnych czasów minionych. Czasów, gdy rodził się zupełnie nowy muzyczny ruch. Nie były to łatwe dni- brakowało wszystkiego. O instrumentach można było pomarzyć, profesjonalne płyty mieli nieliczni. Królowały kserowane wkładki na przegrywanych od kolegów materiałach.
W radiu nadawano audycje, gdzie metal miał...