Momo (Monika Morys) – status: główna bohaterka, lat 28, rozwódka, właścicielka sklepu, w którym sprzedaje artykuły dekoracyjne i użytkowe samodzielnie stworzone z sztućców, gwoździ i innych przedmiotów uznanych przez dotychczasowych użytkowników za niepotrzebne. Inne cechy: introwertyczka, zamknięta w świecie czerni i bieli jak w bezpiecznej skorupce, prowadząca „pudełkowe życie”. Pewne ożywienie w jej codziennej rutynie wprowadzają Pati (matka) i Rebeka (ciotka z rubasznym poczuciem humoru), a od pewnego czasu sny z mężczyzną w zielonym swetrze w roli głównej i tajemnicza Mila. U Momo doceniam niepewność, wrażliwość i umiejętność łączenia nietuzinkowej pasji (recykling) z pracą.
Sama lektura oraz główna bohaterka nie podbiły mojego serca. Bardziej odpowiadały mi pozostałe postaci. Ze względu jednak na problemy - poruszane w tej powieści jakby mimochodem - warto ją przeczytać. Zatrzymać się, zastanowić nad: samotnością, czasem bojaźliwie chronioną, wręcz pielęgnowaną, w innych przypadkach tuszowaną ekstrawagancją, poszukiwaniem w przeszłości wyjaśnienia dla tego, co w teraźniejszości, potrzebą uporządkowania, wyjaśnienia, tęsknotą za tym, co utracone. Warto też znaleźć w niej proste, lecz wymowne zdania – perełki: „Każdy wybór czemuś służy, podobnie jak każdy brak wyboru”, „Śnimy, żeby zobaczyć różne warianty własnego życia”, „Wydawać by się mogło, że dojrzałość docenia czas, a czas doceniony w nagrodę zwalnia, ale to nieprawda. Im głębiej w życie, tym szybszy bieg, nawet jeśli człowiek już nie nadąża”. Odpowiada mi też ta szczypta humoru i wyważonej ironii.

Momo (Monika Morys) – status: główna bohaterka, lat 28, rozwódka, właścicielka sklepu, w którym sprzedaje artykuły dekoracyjne i użytkowe samodzielnie stworzone z sztućców, gwoździ i innych przedmiotów uznanych przez dotychczasowych użytkowników za niepotrzebne. Inne cechy: introwertyczka, zamknięta w świecie czerni i bieli jak w bezpiecznej skorupce, prowadząca „pudełkowe...