Bohaterka powieści „Jedenaście minut” raz wydaje się być autentyczną postacią, innym razem kimś wymyślonym. To skomplikowana postać. Zastanowił mnie pewien fakt: brak opisu jej fizycznego wyglądu. Nie wiadomo, jak wyglądała Maria: wysoka czy niska, twarz pociągła czy bardziej okrągła, jakie miała oczy, włosy czy uśmiech. Nie było też chyba wzmianki, czy była piękna. Była na pewno atrakcyjna i miała w sobie sex-appeal. To wynika z dialogów, opisów i akcji. Z racji nieobecności fizycznej charakterystyki postaci wyobraziłem sobie Marię tak, jak wyobrażam sobie piękną młodą Brazylijkę, jakich dziesiątki widziałem na relacjach filmowych ze słynnych karnawałów w Rio de Janeiro. Każdy czytelnik tworzy sobie zapewne własne "cielesne" wyobrażenie tej postaci.

Druga kwestia, która mnie zastanowiła, to niespójność pamiętnika pisanego przez Marię z porównaniu z jej postacią i życiem. Była to prosta dziewczyna, której wykształcenie zakończyło się chyba na szkole średniej, niezbyt oczytana, dopiero zdobywająca wiedzę o świecie. Czytając pamiętnik Marii ma się wrażenie, że pisała go osoba nieporównanie bardziej dojrzała, zdolna do głębokiej analizy i bardzo trafnego wyrażania złożonych myśli i uczuć. To tak, jakby młoda kobieta przekształcała się w psychologa-pisarza prezentującego skomplikowany obraz ludzkich przeżyć i przemyśleń. W sumie, „Jedenaście minut” okazało się lekturą niełatwą, trudną do jednoznacznej oceny.

Bohaterka powieści „Jedenaście minut” raz wydaje się być autentyczną postacią, innym razem kimś wymyślonym. To skomplikowana postać. Zastanowił mnie pewien fakt: brak opisu jej fizycznego wyglądu. Nie wiadomo, jak wyglądała Maria: wysoka czy niska, twarz pociągła czy bardziej okrągła, jakie miała oczy, włosy czy uśmiech. Nie było też chyba wzmianki, czy była piękna. Była na...