Dałam Paulo Coelho jeszcze jedną szansę. Zawiedziona jego książkami, ich mlecznym, mdłym posmakiem i niewspółmiernym do przekazu szumem medialnym, rzuciłam jego pozycje w kąt.

Gdy się tak zastanowić... dlaczego ludzie czytają Coelho? Bo to modne. Dobrze jest w dzisiejszych czasach, szybkich i trudnych, przyznać się do spełniania się w życiu duchowym. "Jestem szaleńczo zaganiana bizneswoman, ale czytam Coelho. Jego cytaty napełniają mą duszę, czuję się lekko." "Jestem matką Polką i we fragmentach Coelho odnajduję cząstkę siebie utraconej." Ble, ble, ble ....

Cenię P.C. Naprawdę. Cenię za umiejętność pisania na różne sposoby o tym samym. Jego twórczość mogłaby się zamknąć w książce o Wojowniku Światła. Zbiór pięknych, mądrych i życiowych myśli. Na deser "Alchemik". Bo pierwszy. Bo nowatorski. Bo oryginalny. Styl pisania, forma, tematyka.

Reszta won, bo w każdej następnej inny bohater, ale te same wewnętrzne problemy, te same dylematy i te same rady, pisane tylko w inny sposób.

Jednak do celu.

"Jedenaście mnut" czytało mi się lekko, lecz być może przez swoje uprzedzenia, nie przywiązywałam zbytniej uwagi do 'duchowości'. Historia Marii, Brazylijki, prostytutki. Ma 22 lata pochodzi z ubogiej rodziny, pracuje w sklepie tekstylnym, którego właściciel się w niej kocha. Dla niej jednak to za mało. Kiedy więc pracę proponuje jej pewien Szwajcar, zgadza się. Ma zostać w Szwajcarii brazylijską gwiazdą samby za całkiem niezłe pieniądze. Rzeczywiśtość okazuje się brutalna. Dziewczyna zarabia mniej niż jej proponowano i mieszka w kiepskich warunkach. Honor nie pozwala jej jednak wrócić do Brazylii nie będąc europejską gwiazdą.

Potem historia leci jak w tandetnym filmie: trafia do nocnego klubu, gdzie zostaje prostytuką, spotyka kogoś kto się w niej zakochuje, ona decyduje się wyjechać, on na nią czeka i są razem...

Zaskoczył mnie opis i forma ukazania klubu nocnego czy agencji towarzyskiej. Okazuje się, że są i takie miejsca gdzie da się żyć. Bez przemocy i wyzysku, z dobrą pensją i godnymi warunkami mieszkaniowymi. Dotychczas po opisach takich miejsc miałam przed sobą obraz brudu, wyzysku i terroru psychicznego i fizycznego. W miejscu gdzie pracuje Maria szef robi selekcję klientów, dba o spokój, dobre traktowanie pracownic oraz dyskrecję. Gdyby nie profesja możnaby rzec, że pracodawca o BHP dba w zupełności.

Maria poznaje Ralfa, artystę. Historia miłosna sprzedana bardzo tanio. Z oparami dymu tytoniowego, klientami Marii, bólem, rozkoszą i upokorzeniem. W końcu jednak są razem...



Nie podobała mi się ta książka. Mimo swej inności wśród pozycji Coelho. Jest mdła, jest licha, jest nudna. Autor sam sobie zaprzecza drwiąc z zakończeń w historiach miłosnych by po 4 następnych stronach zrobić to samo.

Nie bawią mnie i nie podobają mi się opisy sado-maso. Nie spodziewałam się, że dostanę dawkę 'prawdy',że ból i upokorzenie są drogą do wolności. Ten ból na pewno w niczym nikomu nie pomaga.

Tanie porno dla ubogich z otarciem cielesnego upokorzenia jako wybawienia.

Dałam Paulo Coelho jeszcze jedną szansę. Zawiedziona jego książkami, ich mlecznym, mdłym posmakiem i niewspółmiernym do przekazu szumem medialnym, rzuciłam jego pozycje w kąt.

Gdy się tak zastanowić... dlaczego ludzie czytają Coelho? Bo to modne. Dobrze jest w dzisiejszych czasach, szybkich i trudnych, przyznać się do spełniania się w życiu duchowym. "Jestem szaleńczo...