Zajefajne. Uwagi jak w tomie 1 i 2.
Ale wreszcie koniec z psychopatą, bo jeszcze jeden tom z nieudanym ściganiem tegoż byłby nie do zniesienia.
Irytujące są te teatralne hollywoodzkie przemowy do psychopaty, gdy się ma go na końcu miecza. Skoro ma się takiego wysłać w zaświaty, to po co to gadanie. Trzyma się takiego na końcu miecza i gggggaaaaada, gggggada, ggggada, a tymczasem psychopata zupełnie nie przejmując się tym gadaniem robi „tatusiu - psyk” i to on ma gadułę na końcu miecza. Nic mnie tak nie wk...ia jak takie idiotyczne motywy. Po co to gadanie. I w ogóle dużo jest takiego niezsynchronizowanego ggggggadania z akcją. Na przykład Isabell zamiast gadać i gadać do świeżo odratowanego Jace'a, powinna swoją śliczną główką kręcić dookola, czy psychopata się gdzieś nie skrada. Ale ona gggggada, ggggaaaada, litości!!!
Autorka powinna coś poczytać o psychopatach, bo nie potrafi realnie oddać psychopatii głównego psychopaty i jego świeżutko ujawnionego syneczka. Psychopaci NIE MAJĄ empatii, NIE MAJĄ uczuć i psychopata tulący główkę przedziurawionego synka i omal nieroniący łzy, to jakiś poprawnopolityczny absurd.
Ale i tak lubię tę książkę mimo jej poprawnopolitycznych podtekstów (seks, seksualność, pieprzenie dla zdrowia, sportu i natchnienia) z powodu wartkości i pomysłowości akcji. Mimo, że kolejne poziomy akcji są na tyle przewidywalne, że domyślałem się wszystkiego w trakcie czytania, ale przed przeczytaniem kolejnej sceny, łącznie z zakończeniem.

Zajefajne. Uwagi jak w tomie 1 i 2.
Ale wreszcie koniec z psychopatą, bo jeszcze jeden tom z nieudanym ściganiem tegoż byłby nie do zniesienia.
Irytujące są te teatralne hollywoodzkie przemowy do psychopaty, gdy się ma go na końcu miecza. Skoro ma się takiego wysłać w zaświaty, to po co to gadanie. Trzyma się takiego na końcu miecza i gggggaaaaada, gggggada, ggggada, a...