Nie taki wspaniały, jakby chciał sam autor, chociaż podejmuje temat drażniący, bo emigracja nie jest czymś, z czego da się śmiać - łatwo o naruszenie dobrego smaku. Mimo to argentyński artysta stara się pokazać problem z nieco innego punktu widzenia. Odwołując się do współczesnej sztuki performancu, gdzie można pokazać wszystko, nawet legalną kradzież. Tytułowy Sadboi zatraca się w byciu przestępcą, uwypuklając naszą stereotypową niechęć do uchodźców i ich sposobu życia. Poniekąd ma rację, że nawet sami emigranci potępiają emigrantów - wizerunek obcych ludzi w cudzym kraju potrafi zaszkodzić i zniechęcić rodowitych obywateli do obcokrajowców. Sadboi przejawia wszelkie wady fali nowo przybyłych. Brak umiejętności zaaklimatyzowania się, wieczny smutek i konflikt z prawem. Niechciani, potępiani i na każdym kroku niezrozumiani. Ale czy to nasza wina, że są szkodliwym ,,produktem'', skoro nie potrafią się odpowiednio zachować ani przyjąć rodowitych zasad funkcjonowania w społeczeństwie? To, że fruną do innych krajów, dlatego że u nich jest źle, musi oznaczać, że musimy tolerować ich odchyły i dziwactwa? Nie wydaje mi się. Autor chciał, jakby ukradkiem zasygnalizować, że sami emigranci wpadają w błędną myśl, że będą traktowani inaczej niż krajanie. Ale dlaczego mamy być pobłażliwi wobec przestępców? Gdyby zachowywaliby się normalnie - nikt nie miałby pretensji, a te ich problemy wydają mi się z góry przesadzone. Czasem mam wrażenie, że emigranci są ludźmi zagubionymi, dlatego wyjeżdżają, żeby podkreślić swoje zagubienie.

Nie taki wspaniały, jakby chciał sam autor, chociaż podejmuje temat drażniący, bo emigracja nie jest czymś, z czego da się śmiać - łatwo o naruszenie dobrego smaku. Mimo to argentyński artysta stara się pokazać problem z nieco innego punktu widzenia. Odwołując się do współczesnej sztuki performancu, gdzie można pokazać wszystko, nawet legalną kradzież. Tytułowy Sadboi...