WARTKA AKCJA, ALE…
Akcja powieści nie zasypia. Autor częstuje intrygującymi pomysłami, które przy jednoczesnym zbagatelizowaniu umiarkowanie etapowego rozwoju sytuacji, balansują na granicy wiarygodności. Nie nudziłam się pochłaniając książkę do końca, co trwało krótko ze względu na niewielką objętość publikacji. Trochę jednak kręciłam nosem przyglądając się kolejnym sensacjom, którym przydałoby się nadać bardziej wyrazistego kształtu. Pozazdrościć kreatywności autorowi można, choć nad stylem dopieszczającym całość musiałby jeszcze nieco popracować.

KWESTIA HISTORYCZNA
W towarzystwie tej lektury przenosimy się na przemian w lata 2016-2017, a czasy rzymskich cesarzy. Sprawnie łączy Tadeusz Biedzki przeszłość z teraźniejszością i choć na początku miałam obawy dotyczące przykucia zbyt wielkiej uwagi do detali dziejów z przeszłości, szybko minęły. Tutaj skupianie się wyłącznie na ważnych konkretach wyszło autorowi na dobre. Czym są stare, przynoszące nieszczęście monety? Dlaczego Piłat popełnił samobójstwo? Co się przydarzyło papieżowi Formozusowi?

KIM SĄ BOHATEROWIE?
Nie obyło się bez eksperymentu w przypadku głównych bohaterów, a są nimi… autor i jego żona. Czy to poświęcenie? A może egoizm? Nie rozpatrywałabym intencji autora, który według mnie utorował sobie drogę do wspaniałej przygody i podczas pisania pewnie nieźle się bawił. Trudno więc oceniać mi postaci pod względem osobowości i charakterów, bo nie tak łatwo dopatrzyć się tutaj jakichś cech poza dociekliwością i odwagą ich oboje. Nie przywiązał Tadeusz Biedzki uwagi do kreacji bohaterów, a jednocześnie uniknął ich papierowości, bo przecież pożyczył im twarze i głęboko wierzę w to, że odwaga podróżnika w podobnej, sensacyjnej zagadce pozwoliłaby mu na takie książkowe zachowanie także w rzeczywistości.

PODSUMOWANIE
Intrygująca przygoda z pomysłami, jak głosi okładka, faktycznie podążającymi ścieżkami obieranymi przez Dana Browna. Wartka akcja, „żywi” bohaterowie, ale wszystko wymaga jeszcze doszlifowania - nie pod względem jakości informacji, ale jej przekazu. W rezultacie książkę czyta się szybko, z zainteresowaniem, ale i jednoczesnym powątpiewaniem w autentyczność wydarzeń, której u wspomnianego zagranicznego „kolegi po fachu” się nie dopatrzyłam. „Ostatnie srebrniki” to lektura wartościowa, ale nie obowiązkowa. Czy będziecie z niej usatysfakcjonowani? Wszystko zależy od oczekiwań.

https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/

WARTKA AKCJA, ALE…
Akcja powieści nie zasypia. Autor częstuje intrygującymi pomysłami, które przy jednoczesnym zbagatelizowaniu umiarkowanie etapowego rozwoju sytuacji, balansują na granicy wiarygodności. Nie nudziłam się pochłaniając książkę do końca, co trwało krótko ze względu na niewielką objętość publikacji. Trochę jednak kręciłam nosem przyglądając się kolejnym...