„Była domem bez okien. Takim, w którym można oszaleć. Chciałem dostać się do środka.”

„KAŻDY ZABIJA KIEDYŚ TO, CO KOCHA”

Co to było?! Jestem w strzępach, a każdy z tych skrawków błaga, by go poskładać do kupy. Jak można napisać równie mądrą i paradoksalnie popieprzoną książkę? Tylko Tarryn Fisher to potrafi! Spodziewałam się czegoś więcej, oczekiwałam thrilleru, a „Ciemna strona” bardziej przywodzi na myśl romans.

Senna Richards jest popularną pisarką. Pewnego dnia budzi się w chacie, gdzieś na odludziu. Nie jest sama więźniem tego opuszczonego miejsca. Senna ma od tej pory dzielić swoją rozpacz z dawnym przyjacielem. Mijają dni, tygodnie, miesiące, a wraz z upływem czasu umiera nadzieja na ratunek. Dziwny pokój z karuzelą, ograniczona żywność. Kto mógł coś takiego zaplanować? Nazywają go „Właścicielem zoo”. Dwójka ludzi, kiedyś tak bliska sobie, będzie musiała połączyć siły, by przetrwać.

Nie polubiłam bohaterki. Samolubna, kompletnie popierniczona laleczka, której ulubionym zajęciem było użalanie się nad sobą. Przy Sennie (co to za cholerne imię?) trzeba było stąpać na paluszkach z obawy, by jej nie obudzić. Śmiać mi się chcę, jak pomyślę sobie jakie mniemanie o sobie miała ta księżniczka! Nienawidziłam Senny, nie żałowałam jej i nie mogłam znieść. Wymęczyłam się okropnie jej towarzystwem, bo przez prawie całą powieść zdajemy się na towarzystwo tylko dwójki więźniów.

Owszem zatkało mnie, kiedy dowiedziałam się kim jest „Właściciel zoo”. Ale jak tu nie być zszokowanym, kiedy wynudziłam się przez prawie cały przebieg historii? Chciałabym móc lepiej ocenić najnowszą powieść Tarryn, tym bardziej, że autorkę darzę dużą sympatią. Stwierdzenie, że Fisher ma swoją „ciemną stronę” nie jest odkryciem. Każda jej powieść ma coś w sobie mrocznego, zwariowanego, ale jednocześnie z ich treści „płynie” jakaś mądrość życiowa.

Historia została świetnie napisana, choć ogólnie mnie nie porwała. Mimo wszystko dziękuję autorce, że w obliczu choroby swojego ojca pozostała wciąż tą samą znaną mi Tarryn z poprzednich powieści.

„Miłość to posiadanie; to coś, co budują w tobie ludzie obecni w twoim życiu. Ale jeśli moje życie miałoby być budynkiem, brakowałoby mu fundamentów. Odizolowałam się zbyt mocno, by posiadać czyjąś miłość.”

„Była domem bez okien. Takim, w którym można oszaleć. Chciałem dostać się do środka.”

„KAŻDY ZABIJA KIEDYŚ TO, CO KOCHA”

Co to było?! Jestem w strzępach, a każdy z tych skrawków błaga, by go poskładać do kupy. Jak można napisać równie mądrą i paradoksalnie popieprzoną książkę? Tylko Tarryn Fisher to potrafi! Spodziewałam się czegoś więcej, oczekiwałam thrilleru, a...