Pierwszą część cyklu Marcela Woźniaka uznałem za bardzo obiecującą i zapowiadającą co najmniej równie mocną kontynuację. Z tym większym rozczarowaniem i rosnącą niechęcią przedzierałem się przez kolejne strony „Mgnienia”.
Od dobrego kryminału oprócz suspensu i intrygującego śledczego oczekuję interesującej fabuły napisanej spójnie i precyzyjnie. Tutaj przez ¾ powieści odbywa się widowiskowe młócenie słomy, w trakcie którego kolejne postaci głównie wymądrzają się na różne tematy i zachwycają wypowiadanymi przez siebie kwestiami, coraz bardziej zniechęcając do dalszej lektury. Jakby tego było mało, to wszystko przerywane jest jakimiś absurdalnymi porwaniami (pomysł z maskami – litości!!!). Okazało się, że podobnie jak w „Powtórce” dopiero w samej końcówce jest jakaś konkretna akcja i zaczyna przebijać się najważniejszy zamysł autora. Tylko po co było te pierwsze kilkaset stron?
Wydaje się, że fabułę dałoby się bez problemu zmieścić w jednym tomie i efekt bez wątpienia byłby znacznie lepszy. Tymczasem konstrukcja zaproponowana przez Woźniaka, sprawia, że całość jest strasznie nierówna, przeważają długie fragmenty nudne i wypełnione jałową gadaniną, ze szkodą dla głównego wątku. Myślę, że autor niepotrzebnie uległ denerwującej modzie na pisanie kilkutomowych cykli powieści kryminalnych, bo jak pokazuje życie, tylko nieliczni dają sobie z tym radę.
Reasumując - nie podobało mi się, jestem rozczarowany, nic nie pozostało z mojego umiarkowanego entuzjazmu po pierwszej części i chyba już nawet nie jestem zainteresowany, jak to się wszystko zakończy.

Pierwszą część cyklu Marcela Woźniaka uznałem za bardzo obiecującą i zapowiadającą co najmniej równie mocną kontynuację. Z tym większym rozczarowaniem i rosnącą niechęcią przedzierałem się przez kolejne strony „Mgnienia”.
Od dobrego kryminału oprócz suspensu i intrygującego śledczego oczekuję interesującej fabuły napisanej spójnie i precyzyjnie. Tutaj przez ¾ powieści...