Jako że mamy już końcówkę listopada mogę się pokusić o małe podsumowanie. Otóż w moim prywatnym rankingu w kategorii "Największe czytelnicze rozczarowanie roku" na podium wyskakuje "Mgnienie".
Dwa miesiące temu zachwycałam się pierwszą częścią cyklu : "Powtórką" - solidną porcją kryminału znad Wisły z Torunia - było świeżo, zaskakująco, ciekawie, a stale zmieniająca się akcja sprawiła, że książkę się pochłaniało - było naprawdę bardzo dobrze, jak jest teraz?
"Mgnienie" jako kontynuacja cyklu wypada tak słabo, że to aż wręcz nieprawdopodobne.
Pierwsze sto kilkadziesiąt stron jest totalnie przegadanych i nic nie wnoszących, nudnych, zniechęcających i nużących do granic, górę bierze tutaj irytujący sposób narracji (który zresztą nie mija wraz z kolejnymi rozdziałami), przywodzący na myśl niedoszłego, niespełnionego poetę i jego wydumane opisy i metafory i pseudofilozoficzne rozważania - z pełnokrwistego kryminału nie ma tutaj nic, a czytelnik zaczyna walkę z samym sobą o każdą kolejną przeczytaną stronę.
Później zaczyna się coś dziać, akcja nie wyrywa z fotela, co to to nie... Główny bohater Leon Brodzki, którego sytuacja jest koszmarna i totalnie nie do pozazdoszczenia przestaje zadawać sobie pytania typu: "Czy czubki drzew są po to, żeby poruszać się na wietrze, kiedy ludzkie dusze ulatują?", i rusza do akcji, jak przystało na detektywa, któremu ktoś porwał córkę i wrabia w całą masę przestępstw, ale to nadal nie jest to...
To nadal nie jest to na co, jak już wiemy, stać Autora.
Dla mnie "Mgnienie" to zmarnowane możliwości jakie stworzył sobie pan Woźniak pierwszą częścią; i moje zmarnowane nadzieje na przyjemnie spędzony czas z książką.

Jako że mamy już końcówkę listopada mogę się pokusić o małe podsumowanie. Otóż w moim prywatnym rankingu w kategorii "Największe czytelnicze rozczarowanie roku" na podium wyskakuje "Mgnienie".
Dwa miesiące temu zachwycałam się pierwszą częścią cyklu : "Powtórką" - solidną porcją kryminału znad Wisły z Torunia - było świeżo, zaskakująco, ciekawie, a stale zmieniająca się...