"Miłość w czasach zarazy" jest napisana tak wyszukanym językiem, że bardzo często musiałem sięgać do słownika.
Powieść czyta się jak pozycję klasyczną. Akcja toczy się nieśpiesznie, wręcz ospale.
Mnóstwo tu wyrazów tak dobrze dobranych, że są jak wisienki na torcie.
Składnia zdań jest nietypowa a czasem brakuje przecinków, przez co musiałem cofać się do początku zdania, by je zrozumieć.

Rzecz dzieje się w Ameryce Południowej, w mieście nad wybrzeżem Morza Karaibskiego.
Końcem XIX i na początku XX wieku. Nie jest to napisane wprost, ale z opisu tła historycznego łatwo się domyślić.

Gabriel Garcia Marquez zlepia z gliny słów, postacie pełnokrwiste, z którymi łatwo się utożsamić, których losy bardzo nas przejmują.

W powieści mamy historię miłości niespełnionej przez pół wieku. Pół wieku to prawie całe życie, ale wytrwałość Florentino Arizy, jest niezłomna.
Raz się zakochując podsyca swą miłość tak bardzo, że to uczucie go spala, pisuje listy i wiersze dla ukochanej Ferminy Dazy, przez wiele lat.
Już się jej oświadcza, ale nie będąc pewnym reakcji potencjalnego teścia, Lorenzo Dazy robi to w sekrecie.
Tymczasem z wybranką jego serca żeni się doktor Juvenal Urbino.

Polecam tę książkę ambitnym czytelnikom, lubiącym tematykę miłosną.

"Miłość w czasach zarazy" jest napisana tak wyszukanym językiem, że bardzo często musiałem sięgać do słownika.
Powieść czyta się jak pozycję klasyczną. Akcja toczy się nieśpiesznie, wręcz ospale.
Mnóstwo tu wyrazów tak dobrze dobranych, że są jak wisienki na torcie.
Składnia zdań jest nietypowa a czasem brakuje przecinków, przez co musiałem cofać się do początku zdania, by...