Nigdy nie grałam we FNAF-a, ale przyznam, że książka mnie zainteresowała. Może i nie jest napisana wysokim stylem, nie ma poetyckiego języka ani nic z tych rzeczy, ale trudno wymagać tego od horroru, nieprawdaż? Nawet jeśli horror ów nie jest tak przerażający, jak na to się liczyło.

Dziesięć lat temu Charlie przeżyła coś okropnego. Coś tak okropnego, że Hurricane do dziś o tym nie zapomniało. Teraz wraca do rodzinnego miasteczka, by wraz z grupą przyjaciół uczcić pamięć zamordowanego kolegi. Idą do pizzerni ojca dziewczyny, gdzie...no właśnie. Niby wszystko jest jak dawniej, jednak coś się zmieniło, a czwórka animatroników wcale nie jest tym, czym się zdawała na początku. I wcale nie jest zadowolona z przybycia grupy przyjaciół do pizzerni.

Bardzo podobał mi się motyw z grupką nastolatków powracających po dekadzie do rodzinnego miasta. Tajemniczości całej tej historii dodają retrospekcje Charlie, jak również fakt, że śmierć Michaela nigdy nie została konkretnie wyjaśniona, nie wspominając już o tajemniczym bliźniaku dziewczyny. Z tego, co słyszałam, wątek Sammy'ego zostanie rozwinięty w następnych częściach, z czego bardzo się cieszę. Zainteresowała mnie również postać Foxy'ego, na przykład w scenie uratowania brata Marli. Czyżby lis, od którego oczu wziął się tytuł, nie był zły?

Podsumowując, mimo braku szczególnych walorów litetackich, uważam Srebrne Oczy za udaną powieść. Jest ciekawa, zgrabnie napisana, a gwałtowne zakończenie zostawia zainteresowanie: co będzie dalej?

Nigdy nie grałam we FNAF-a, ale przyznam, że książka mnie zainteresowała. Może i nie jest napisana wysokim stylem, nie ma poetyckiego języka ani nic z tych rzeczy, ale trudno wymagać tego od horroru, nieprawdaż? Nawet jeśli horror ów nie jest tak przerażający, jak na to się liczyło.

Dziesięć lat temu Charlie przeżyła coś okropnego. Coś tak okropnego, że Hurricane do dziś o...