Nie jestem pewna co w debiutanckiej powieści Katherine Rundell przyciąga uwagę jako pierwsze. Być może niezwykle urokliwa okładka, tworzona przez piękne rysunkowe ilustracje, utrzymane w słodkiej kolorystyce. Może tytuł, wieloznaczny, a jednocześnie niemówiący o tej książce niczego konkretnego. A może krótki opis, zawarty na tyle obwoluty – obiecujący ciekawą podróż, tak podobną do tych, które znamy z dzieciństwa i pierwszych czytanych przez nas historii. Nieważny wydaje się jednak element, który zwróci waszą uwagę, w obliczu tak uroczej i urzekającej treści Dachołazów.

Na największe uznanie zasługuje język tej powieści. Autorka maluje słowem, pisze prosto, a jednocześnie tworzy baśniową otoczkę, która na myśl przywodzi słodkie dzieciństwo, wieczory spędzone na wsłuchiwaniu się w głos naszych rodziców czytających nam ulubioną bajkę. Nie potrafię przypomnieć sobie, kiedy po razy ostatni czułam się w ten sposób, frunąca po niebie, trzymana za rączkę na spacerze do lasu, biegnąca po zielonych łąkach — lekka jak piórko, pozbawiona zmartwień, zatracona w słodkiej niewiedzy. Dachołazów nie czyta się tak po prostu, lecz zatraca się w słowach delikatnych jak trzepot skrzydeł motyla i ciepłych jak pocałunek na dobranoc. Pewna baśniowość i nieuchwytność tej powieści czyni z niej idealną bajkę dla dzieci oraz przywracającą wspomnienia historię dla starszych odbiorców.

Wiele jest w tej książce dialogów — tych najzwyklejszych i tych błyskotliwych. Kolejne kwestie wydają się bardzo banalne, a jednocześnie bardziej wnikliwy czytelnik zauważy ukryte w nich przesłanie, głębszy sens, który Rundell umieściła w prostych słowach i gestach.

Mnóstwo jest w tej powieści rodzinnego ciepła. Relacja Sophie z Charlesem opiera się na oddaniu i typowej dla dzieci bezgranicznej miłości, bo choć mężczyzna nie jest opiekunem idealnym, tak nie od dziś wiadomo, iż taki nie istnieje, a szaleństwo i niezdarność Charlesa tworzą świetne podwaliny do całej opowieści, dodając jej magii. Trudno jest nie wspomnieć o bardzo dobrze uchwyconej w Dachołazach dziecięcej upartości i nieco buntowniczej naturze. Mała Sophie czuje się niezrozumiana przez świat, nie chce być traktowana jak dziecko, lecz jak dorosły, którego nie oskarża się o zbyt bujną wyobraźnię, a wysłuchuje się ich i wierzy się w wypowiedziane przez nich słowa. Owa pewność dziewczynki co do własnej racji, jej ukryta na dnie serca tęsknota za matką, odwaga oraz nieustępliwość stworzyły świetną bohaterkę, której kibicujemy z ogromną przyjemnością.

Odnoszę wrażenie, że pozostali bohaterowie zostali przedstawieni, tak jak postrzega ich dziecięce oko. Każdemu z nich przypisać możemy bowiem główną cechę, która ją niejako definiuje ich zachowanie. Nie jest to w moim odczuciu jednak wada, a często stosowane w literaturze dziecięcej uproszczenie, na które patrzy się z przymrużeniem oka i delikatnym uśmiechem na ustach. Niemal wszystkie postaci w tej powieści są bowiem bardzo sympatyczne, do tego stopnia, że chciałoby się ich poznać, a może nawet zaprzyjaźnić.

Błędnym byłoby jednak myślenie, że jest to powieść skierowana wyłącznie dla dziewczynek. Rundell postarała się by była to pozycja uniwersalna, umieszczając w niej wiele elementów przygodowych. Chłopcom niewątpliwie spodoba się bardzo dynamiczna scena walki, czy wędrówki tytułowych dachołazów, którym towarzyszy słodkie napięcie.

Tajemnica związana z katastrofą statku została poprowadzona w bardzo prosty i oczywisty sposób, a jednak przeszkody, jakie przyjdzie pokonać naszym bohaterom, kojarzą się z czarodziejską atmosferą znaną nam z bajek wytwórni Disneya. Również zakończenie całego utworu kryje w sobie coś baśniowego, coś, czego ukrycie pragnęliśmy przez całą powieść.

Dachołazy to jedna z tych książek, które stanowią idealny materiał na film animowany dla najmłodszych odbiorców, a jednocześnie przeniesienie ich magicznej atmosfery na wielki ekran wydaje się czymś niemożliwym. Katherine Rundell pod płaszczykiem bardzo prostej historii dla dzieci, ukryła bowiem wiele cennych życiowych lekcji, w tym tą najważniejszą, będącą niemal mottem całej powieści: nigdy nie przekreślajcie niemożliwego. Przeurocza i uniwersalna powieść dla tych młodszych i tych nieco dojrzalszych czytelników.

http://biblioteka-wspomnien.blogspot.com/2018/02/mamo-mamo-chce-zostac-dachoazem.html

Nie jestem pewna co w debiutanckiej powieści Katherine Rundell przyciąga uwagę jako pierwsze. Być może niezwykle urokliwa okładka, tworzona przez piękne rysunkowe ilustracje, utrzymane w słodkiej kolorystyce. Może tytuł, wieloznaczny, a jednocześnie niemówiący o tej książce niczego konkretnego. A może krótki opis, zawarty na tyle obwoluty – obiecujący ciekawą podróż, tak...