„Zrodziłem się z pisania - przed nim istniała tylko gra luster; gryzmoląc już swoją pierwszą powieść wiedziałem, że jako dziecko wkroczyło do pałacu zwierciadeł. Pisząc istniałem (...) istniałem tylko po to, żeby pisać” - czyli „Słowa” Jean - Paul Sartre.
.
To swego rodzaju biografia - autobiografia lat dzieciństwa i analiza swej osobowości w tym pierwsze zalążki człowieka jako pisarza jako artysty. Filozofia Sartre’a jest na najwyższym poziomie, ocieka nią każda strona tekstu, każde zdanie jest przesiąknięte iluzją, Francją, dziwną belle epoque. Sartre to bardzo trudny i wymagający literacki gracz. Jego sarkastyczna i brutalna autoanaliza dzieciństwa, roli matki i dziadka ukazuje „smutne” życie, w którym brakuje rówieśników ... są jedynie słowa i książki. I to właśnie one przyczyniły się do wykreowania wyjątkowej wyobraźni.
.
„Nie będę pisał dla przyjemności pisania, ale żeby w słowach wykuć sobie to ciało (...). Rozpatrywane z wyżyn mojego grobowca. Słowa to pamiętnik, to wspomnienie, to ironiczna autoanaliza. To niezwykła książka, pełna ironii, cynizmu i entropii.
.
Za „Słowa” otrzymał w 1964 roku Literacką Nagrodę Nobla, której odmówił przyjęcia argumentując to tym, „iż żaden człowiek nie powinien być uwieczniony za życia gdyż to ogranicza jego wolność”.
.
„Jestem mucha - łażę po szybie, spadam i znów zaczynam włazić. (...). Czuję, że czas nie mija”.

„Zrodziłem się z pisania - przed nim istniała tylko gra luster; gryzmoląc już swoją pierwszą powieść wiedziałem, że jako dziecko wkroczyło do pałacu zwierciadeł. Pisząc istniałem (...) istniałem tylko po to, żeby pisać” - czyli „Słowa” Jean - Paul Sartre.
.
To swego rodzaju biografia - autobiografia lat dzieciństwa i analiza swej osobowości w tym pierwsze zalążki człowieka...

Sartre w tej książce obnaża się. W sposób brutalny obchodzi się ze sobą i swoim dzieciństwiem, tak jak brutalnie traktował rzeczywistość w swojej filozofii. Jednocześnie genialny, zwyczajny, ułomny, którego "wart jest pierwszy lepszy".

Sartre w tej książce obnaża się. W sposób brutalny obchodzi się ze sobą i swoim dzieciństwiem, tak jak brutalnie traktował rzeczywistość w swojej filozofii. Jednocześnie genialny, zwyczajny, ułomny, którego "wart jest pierwszy lepszy".

Od tej książki powinno się rozpocząć czytanie Sartre'a.

Od tej książki powinno się rozpocząć czytanie Sartre'a.

Opowieść autobiograficzna o formacji duchowej jednego z najbardziej znanych filozofów XX wieku. Jako literatura jest ta książka momentami wybitne zabawna ale niewiele więcej ma walorów. DLA badaczy filozofii Sartre'a może stanowić klucz do rozpoznania wielu tropów źródeł jego filozofii.
Ubawilam się. Przy końcu wzruszyłam ale nie sądzę bym kiedykolwiek myslala o tej książce z sentymentem

Edit: jednak coś jest w "Słowach" co pozwala obejrzeć jak w soczewce belle epoque, francuskie mieszczanstwo i to jak świąt zmi3nil się i przyspieszyl w XX w.

Opowieść autobiograficzna o formacji duchowej jednego z najbardziej znanych filozofów XX wieku. Jako literatura jest ta książka momentami wybitne zabawna ale niewiele więcej ma walorów. DLA badaczy filozofii Sartre'a może stanowić klucz do rozpoznania wielu tropów źródeł jego filozofii.
Ubawilam się. Przy końcu wzruszyłam ale nie sądzę bym kiedykolwiek myslala o tej...

Egotyczny bełkot pełen samozadowolenia i intelektualnego samouwielbienia, tyleż osobisty co impotencki. Odkrywanie przed czytelnikiem kolejnych pokładów snobistycznego oceanu upojenia własnym mieszczańskim wychowaniem pod pozorem rozliczenia z dziecięcymi lękami i pragnieniami. Gdzie tam. Wielki francuski fallus wyrosły w samym sercu Alzacji, tryskający na obcującego z tym tekstem nieszczęśnika popisami retorycznymi godnymi elokwentnego i pustego grafomana. Sartrowskie ostrze pełne filozoficznej wściekłości skierowane do środka spowodowało wybuch pianki do golenia. "Spróbujcie się połapać w tym wszystkim"? Nie dotykać.

Egotyczny bełkot pełen samozadowolenia i intelektualnego samouwielbienia, tyleż osobisty co impotencki. Odkrywanie przed czytelnikiem kolejnych pokładów snobistycznego oceanu upojenia własnym mieszczańskim wychowaniem pod pozorem rozliczenia z dziecięcymi lękami i pragnieniami. Gdzie tam. Wielki francuski fallus wyrosły w samym sercu Alzacji, tryskający na obcującego z tym...

Sartre to trudny przeciwnik. Kiedy jego opowiadania są łatwe w odbiorze, jest przyjemnie i lekko, ale kiedy czytelnik sięga po "Słowa" jest trudnej. Wchodzimy w świat wspomnień z dzieciństwa, w świat autoanalizy procesu wczesnego dorastania. Odkrywamy wielką rolę dziadka i matki w doborze lektur małego Jeana Paula. Śledzimy jego pierwsze próby literackie oraz fascynacje literackie, dostrzegamy smutki związane z wczesnym dzieciństwem, w którym brakowało kontaktu z rówieśnikami. W tym okresie jego przyjaciółmi były książki, które znacznie rozbudziły jego dziecięcą wyobraźnię. Z czasem pojawiają się pierwsze próby literackie. Te wspomnienia są pełne ironii, surowych i krytycznych ocen. Wiele w nich tęsknoty i żalu za minionym czasem, ale również sympatii i humoru.
Za tę książkę Sartre w 1964 otrzymał Literacką Nagrodę Nobla - dziś możemy zastanawiać się, dyskutować i nieco dziwić się jakie walory przesądziły o nadaniu tej nagrody.

Sartre to trudny przeciwnik. Kiedy jego opowiadania są łatwe w odbiorze, jest przyjemnie i lekko, ale kiedy czytelnik sięga po "Słowa" jest trudnej. Wchodzimy w świat wspomnień z dzieciństwa, w świat autoanalizy procesu wczesnego dorastania. Odkrywamy wielką rolę dziadka i matki w doborze lektur małego Jeana Paula. Śledzimy jego pierwsze próby literackie oraz fascynacje...

Dość niesamowite to-to – i niesamowicie napisane. Pięknie.

Dość niesamowite to-to – i niesamowicie napisane. Pięknie.

To niesamowite jak autor znajduje słowa na pewne zjawiska z dzieciństwa, odczucia itp, które wydawałoby się nie sposób opisać - książka jest przykładem tego, że można - można oddać za pomocą magii słów najbardziej skomplikowany stan duszy. Mnóstwo popisów językowych odznaczających się wrażliwością Sartre to zdecydowanie silny atut tego dzieła, stanowiący niestety tym samym język trudny dla przeciętnego odbiorcy. Mimo to warto się wysilić i po książkę tę sięgnąć.

To niesamowite jak autor znajduje słowa na pewne zjawiska z dzieciństwa, odczucia itp, które wydawałoby się nie sposób opisać - książka jest przykładem tego, że można - można oddać za pomocą magii słów najbardziej skomplikowany stan duszy. Mnóstwo popisów językowych odznaczających się wrażliwością Sartre to zdecydowanie silny atut tego dzieła, stanowiący niestety tym samym...

Sartre to postać, którą ciężko zaszufladkować jednoznacznie. Podczas czytania jego autobiografii zachwycał, by zaraz doprowadzić mnie do szewskiej pasji. Był błyskotliwy, inteligentny, zaangażowany. A jednocześnie w swoim geniuszu odpychający (nie mam na myśli jego fizjonomii),nieprzyjemny, obrzydliwie megalomański. Pomimo jego zachwytu komunizmem, ZSRR, Che, uwielbiam go chociażby za to zdanie: "Znalazłem swoją religię, nic ponad książkę nie wydawało mi się ważniejsze. Bibliotekę poczytywałem za świątynię".

Sartre to postać, którą ciężko zaszufladkować jednoznacznie. Podczas czytania jego autobiografii zachwycał, by zaraz doprowadzić mnie do szewskiej pasji. Był błyskotliwy, inteligentny, zaangażowany. A jednocześnie w swoim geniuszu odpychający (nie mam na myśli jego fizjonomii),nieprzyjemny, obrzydliwie megalomański. Pomimo jego zachwytu komunizmem, ZSRR, Che, uwielbiam go...

Kiepski pisarz z tego Sartre`a. Może filozof, czy myśliciel dobry, ale jako pisarz się nie sprawdził. Pisze tak, że nie chce się czytać. Zdumiony jestem, że dostał za tę książkę Nobla.

Kiepski pisarz z tego Sartre`a. Może filozof, czy myśliciel dobry, ale jako pisarz się nie sprawdził. Pisze tak, że nie chce się czytać. Zdumiony jestem, że dostał za tę książkę Nobla.