"Pasja życia" to fabularyzowana biografia Vincenta van Gogha. Właściwie to nie mam nic przeciwko takiej formie przedstawiania artystów. Irving Stone zapewne wykonał sumiennie swoja prace, bo jest w tej powieści wiele szczegółów o artyście, o którym który kolokwialnie rzecz ujmując uchodzi za wariata. Myślę, że szaleństwo to ten czynnik bez którego nie powstałoby żadne wybitne dzieło, więc w moim odczuciu to nic złego, a nawet jest wskazane by artysta czasami odleciał. Irving Stone ma lekkie pióro i czyta się tę powieść bardzo dobrze. Jest mnóstwo anegdot, relacji malarza z innymi artystami. Bardzo dużo dowiadujemy się o niezwykłej zażyłości miedzy Vincentem, a jego bratem. To wszystko co jest w tej książce wydaje się być słuszne, ale.
Mam takie wrażenie, że autor ubarwił Vincenta van Gogha, niejako usprawiedliwiając jego szaleństwo. Częściowo wynikać ma ono z winy otoczenia, które nie rozumiało ekscentryczności malarza, a z drugiej strony tłumaczy je okolicznościami. Nie wiem czy te zabiegi były potrzebne. Z kartek książki wnioskuje, że Vincent van Gogh to w gruncie rzeczy fajny facet i bardzo pracowity facet był, że nie zawsze potrafił się porozumieć z otoczeniem. Pewnie tak, problem polega na rozłożeniu akcentów, które moim zdaniem w tym wypadku za bardzo szły w stronę wytłumaczenia (się) za artystę, tak jakby za sprawą jakiejś poprawności politycznej ten obraz artysty miał być bardziej pozytywny.

"Pasja życia" to fabularyzowana biografia Vincenta van Gogha. Właściwie to nie mam nic przeciwko takiej formie przedstawiania artystów. Irving Stone zapewne wykonał sumiennie swoja prace, bo jest w tej powieści wiele szczegółów o artyście, o którym który kolokwialnie rzecz ujmując uchodzi za wariata. Myślę, że szaleństwo to ten czynnik bez którego nie powstałoby żadne...