„Aleja Siódmego Anioła” Renaty Kosin jest jedną ze świątecznych powieści, które oferują w tym roku wydawnictwa – w tym przypadku Filia. Już z samego opisu znajdującego się na okładce wiemy, że porusza ona problem trudny, jakim jest wybaczenie samemu sobie i pozwolenie sobie na drugą szansę.

Po nieszczęśliwym wydarzeniu Julia postanawia zacząć życie na nowo. Zmienia pracę oraz miejsce zamieszkania, odcina się także od bliskich.. Kobieta uważa, że nie zasługuje już na szczęście, ale próbuje je dawać innym poprzez dekorowanie witryn sklepowych, w czym okazuje się być naprawdę dobra. Przed świętami Bożego Narodzenia Julia dostaje ofertę od właściciela rzadko uczęszczanego sklepu z meblami ukrytego przy parku, w którym stoją rzeźby aniołów. Posągi stają się opoką dla zagubionej w życiu kobiety, razem z osobami poznanymi za sprawą niesamowitych istot kryjących się w marmurze. Julia obserwuje jak inni otrzymują drugą szansę od losu, ale czy sama odważy się z niej skorzystać?

Główna bohaterka wydaje się być kobietą nieco sprzeczną wewnętrznie – z jednej strony boi się nawiązywać jakikolwiek kontakt z sąsiadami, z drugiej potrafi stanowczo powiedzieć pracodawcy jak bardzo zła jest jego wizja witryny sklepowej. Muszę przyznać, iż początkowo drażniło mnie to w Julii, jednak im dalej w treść, tym bardziej rozumiałam jej zachowanie i że łączy się to z owym strasznym dla bohaterki wydarzeniem z przeszłości. Autorka bardzo długo trzyma czytelnika w niepewności, co tak właściwie spotkało Julię. Jedynym tropem są dla nas paczki regularnie wysyłane kobiecie, które nie pozwalają jej w pełni rozpocząć nowego etapu. Praktycznie przez całą książkę możemy jedynie snuć domysły na temat ich zawartości, owego wydarzenia, co wywołuje w nas współczucie. Bohaterka nie jest postacią optymistyczną. Cała radość, której tak naprawdę w fabule jest pełno, przepływa jakby poza Julią, w dodatku na jej własne życzenie.

„Aleja Siódmego Anioła” jest powieścią pełną nadziei, wiary w dobro. Renata Kosin przez doświadczenia Julii pokazuje, że warto obdarzać nimi innych ludzi, niezależnie od tego, czego doznaliśmy. A co najważniejsze – motywuje czytelnika do dostrzegania i dzielenia się tymi darami w życiu.

Katarzyna Muszyńska