Jednym moich czytelniczych marzeń było mieć tę książkę na swojej półce i przeczytać ją w te pędy.

Od publikacji minęły jednak dwa lata, a ja nadal tylko marzyłam i wskazywałam znaczącym wzrokiem narzeczonemu tę pozycję w księgarni.
(Co innego, że moje hołubione uczucia wobec obywatela M.Ś. od czasu ukończenia studiów uległy zdecydowanemu wygaszeniu.)

W końcu doczekałam się!
To opasłe, bodaj 650-stronicowe tomiszcze połknęłam w 5 dni.

I szczerze powiem, że mam mieszane uczucia.

Z M.Ś. spotkałam się w początkach moich studiów, czyli ładnych parę lat temu.
Wielbiłam jego poezję, hołubiłam Świetliki, ale - co wydaje mi się z punktu widzenia czasu najważniejsze - uległam jego nihilistycznej wizji kreowania świata. Zakochałam się w tym cynizmie, outsiderstwie, "opluciu" - było to bowiem tak zbieżne z moim wówczas światopoglądem.

Gdybym czytała tę książkę jeszcze w ferworze miłosnych uniesień i zauroczenia osobą M.Ś - wtedy moja ocena byłaby pewnie inna.

Niemniej dziś mam mieszane uczucia. Wynika to z:

1. Kreacji poety, która przylgnęła do jego prywatnej osoby. Mam świadomość, że nie tylko ja dałam się unieść temu efemerycznemu poczuciu. A i sam poeta nie miał zamiaru nikogo wyprowadzać z tego błędu. No i teraz bach - rozczarowanko.

2. Obecnej świadomości, jak mało wiem o tym autorze (patrz punkt 1). Niezwykła zawodowa żywotność M.Ś. budzi we mnie podziw (jak powszechnie wiemy strony medalu są dwie, a człowiek musi zarabiać). Projekty (he, he), w których bierze udział są dostępne tylko dla niszy i trzeba trochę się postarać, aby nadążać i je wszystkie lokalizować. Tym bardziej, że jako wokalista nie ogranicza się tylko do Świetlików (a nawet w pewien niemiły dla mnie sposób w książce odżegnuje się od nich jak od wody święconej).

Na pewno zdziwiło mnie, że M.Ś. zgodził się na napisanie swojej autobiografii.
Od jakiegoś czasu nie ślędzę już jego poczynań na bieżąco, ale miło było uzupełnić i rozszerzyć kontekst - to na pewno. Tym bardziej, że autor książki odwalił porządną dziennikarską robotę (i te zdjęcia Marcinka, hi hi!).

W mojej świadomości Świetlicki zawsze będzie nierozerwalnie złączony ze Świetlikami.
Bo takiego M.Ś. poznałam i takiego pokochałam.

Amen.

<spoiler alert>PS. Marcin Świetlicki zawsze był przysiadalny! </spoiler alert>

Jednym moich czytelniczych marzeń było mieć tę książkę na swojej półce i przeczytać ją w te pędy.

Od publikacji minęły jednak dwa lata, a ja nadal tylko marzyłam i wskazywałam znaczącym wzrokiem narzeczonemu tę pozycję w księgarni.
(Co innego, że moje hołubione uczucia wobec obywatela M.Ś. od czasu ukończenia studiów uległy zdecydowanemu wygaszeniu.)

W końcu doczekałam...