Z twórczością Marcina Świetlickiego zetknęłam się bodajże rok przed maturą (2006), pamiętam, że jego wiersz "McDonald's" figurował w podręczniku do języka polskiego, a nauczycielka nie kwapiła się, by o owym wierszu pogadać. Pomyślałam wtedy "fajnie!", i na własną rękę zgłębiłam poezję Świetlickiego. Co w niej wyczytałam wtedy - to moje, ale dzięki niej jakoś porządkowałam rzeczywistość (i nierzeczywistość również).
Każdy bunt jednak się ustatecznia, więc teraz, po 11 latach czytam Świetlickiego inaczej. Dojrzalej. Dokładniej. Ale czytam i śledzę bezustannie. Wywiad-autobiografię czytałam w amoku - w pracy, w drugiej pracy, w autobusie. Gdy społeczeństwo wymuszało na mnie oderwanie się od książki, reagowałam niechęcią (ujęcie eufemistyczne). Bo to wzorcowo przeprowadzony wywiad, Rafał Księżyk nie zadaje pytań - on nadaje kierunek zwierzeniom swojego rozmówcy. Nie narzuca się, jego obecność podczas poznawania opowieści Świetlickiego jest niewyczuwalna i niezbędna jednocześnie. Zachwyciłam się formą, pierwszy raz od dawna.
Treścią rozmowy natomiast nie jest wyłącznie Marcin Świetlicki. To również prezentacja społeczeństwa, głównie inteligencji i artystów, w okresie przemian ustrojowych, a poeta niejako spina opisywaną rzeczywistość.
Trudno jest obiektywnie ocenić samo gadanie Świetlickiego - wszak to autobiografia, dlatego bawią mnie niezmiernie zarzuty subiektywizmu i bezzasadnej krytyki. Tak, jakby mieć pretensje do Świetlickiego, że gada jak Świetlicki, opisuje wydarzenia jak Świetlicki i w ogóle jest Świetlickim. Owszem, w niektórych momentach ma narcystyczne odruchy, a niektórych postaci jest mi wręcz żal - niemniej jednak Świetlicki sam się przyznaje, że "nie istnieje nic takiego jak obiektywizm. Nie wiadomo, kiedy człowiek mówi prawdę, a kiedy kłamie. Staram się mówić rzetelnie i prawdziwie. Ale to problem. Są rzeczy, których jestem pewien. Dużo jest takich, co do których mogę mieć tylko intuicję, że mówię prawdę (...)". Dla mnie, wyznawczyni filozofii Hayden'a White'a - to aż nadto.
To jest trochę tak, że czytając wywiad, człowiek mniej lubi Świetlickiego, ale bardziej docenia jego twórczość, która bierze się z wewnątrz i z zewnątrz, z podmiotu i z rzeczywistości, w którą podmiot jest wrzucony -
mówiąc ładnie i polonistycznie. Polecam wszystkim, nie tylko wielbicielom.

A. Polityki wcale nie ma aż tak wiele, jak głoszą na mieście i w Internecie.

Z twórczością Marcina Świetlickiego zetknęłam się bodajże rok przed maturą (2006), pamiętam, że jego wiersz "McDonald's" figurował w podręczniku do języka polskiego, a nauczycielka nie kwapiła się, by o owym wierszu pogadać. Pomyślałam wtedy "fajnie!", i na własną rękę zgłębiłam poezję Świetlickiego. Co w niej wyczytałam wtedy - to moje, ale dzięki niej jakoś porządkowałam...