Moja druga odsłona Wrońskiego i komisarza Zygi Maciejewskiego, po "Kwestji Krwi". Nie po kolei, bo to tom 5, a tamten był 7.
Wtedy był 1952 rok, a tu wrzesień 1945. Dla mnie to jednak wielkiego znaczenia nie ma. Bo definitywnie Wrońskiego porzucam.

Chociaż komisarz zyskał moją sympatię dobrym sercem i altruizmem, tak rzadkim w tamtych powojennych latach, to jednak sposób pisania autora kompletnie mnie odrzuca.

Nie, absolutnie nie z powodów merytorycznych. Bo ten tom jest perfekcyjny jeśli idzie o odtworzenie sytuacji politycznej, gospodarczej i społecznej pierwszych miesięcy po wojnie. Jest UB, NKWD, Armia Czerwona, jest WiN, AK, NSZ, czyli coś, co komuniści określali jako reakcję. Jest drobiazgowo odtworzona topografia powojennego Lublina, ulice, knajpy, sklepy. Są wstrząsające opisy metod przesłuchań w lubelskim Zamku. "To właśnie było piękne w doświadczeniach towarzyszy sowieckich, że potrafili zajrzeć człowiekowi w duszę lepiej, niż zrobiłby to Dostojewski". Sama prawda.
Są zawiłości narodowościowe powojennej Polski. Problem relacji polsko- żydowskich i szmalcownictwa. Oczywiście szabrownictwa i bimbrownictwa naturalnie też. I ogólnie wszechobecnego kombinatorstwa i cwaniactwa.

Wątków kryminalnych jest tu kilka, a Zyga umiejętnie, często z użyciem siły i wykorzystaniem przedwojennych złodziei, chociaż bez plakietki policyjnej (milicyjnej), prowadzi śledztwo.

Coś, co odrzuca to nadmiar wulgaryzmów i obrazów moralnego zepsucia. Ja rozumiem, że ani dzisiejsza Polska, ani tym bardziej tamta, pod ruskim butem, nie jest i nie była wolna od alkoholu, prostytucji i moralnego upadku. Ale przesadą jest czytanie co kilka stron o macaniu i ruchaniu dziwek oraz coraz to wymyślniejszych przekleństw. Mam ogromną tolerancję, ale jak wszystko, ma ona także swoje granice.
Kryminał w 100% retro, dobrze poprowadzony, ale jak dla mnie zbyt brudny. Bez tego dałabym nawet 10 gwiazdek. Szkoda.
Sami się przekonajcie.

Moja druga odsłona Wrońskiego i komisarza Zygi Maciejewskiego, po "Kwestji Krwi". Nie po kolei, bo to tom 5, a tamten był 7.
Wtedy był 1952 rok, a tu wrzesień 1945. Dla mnie to jednak wielkiego znaczenia nie ma. Bo definitywnie Wrońskiego porzucam.

Chociaż komisarz zyskał moją sympatię dobrym sercem i altruizmem, tak rzadkim w tamtych powojennych latach, to jednak sposób...