Adam Mickiewicz jeszcze przed rozpoczęciem lektury był dla mnie raczej obojętny. Zacząłem czytać "Pana Tadeusza" i gdy skończyłem pierwszą księgę, pomyślałem, że może to nie jest takie złe.
W czasie czytania książki omówiliśmy w szkole również "Świteziankę", "Lilije" i fragment "Dziadów" cz. II. Twórczość Mickiewicza podobała mi się coraz bardziej, np. "Dziady", ale niektóre były dla mnie niezrozumiałe, np. "Świtezianka". Natomiast "Pan Tadeusz" jest czymś pomiędzy. W niektórych fragmentach nie rozumiałem co czytam, lecz są też takie, które zapadły mi w pamięć. Wyszczególnić trzeba na pewno polowanie i bitwę.
Może słów kilka o formie graficznej. Bardzo podoba mi się to, że poszczególne części w księgach są od siebie oddzielone akapitami. Gdyby tak nie było, to całość zlałaby się w jedno i ciężko byłoby skupić się na czytaniu. Składam wielki podziw pod adresem Mickiewicza za zdolność i przede wszystkim chęć napisania utworu wierszem. Dzięki temu książkę czyta się szybko i przyjemnie.
Według mnie lektura warta spędzonego nad nią czasu. Mimo złego podejścia od samego siebie, było kilka śmiesznych momentów i jestem dumny, że pokonałem jedną z pozycji polskiej klasyki.

Adam Mickiewicz jeszcze przed rozpoczęciem lektury był dla mnie raczej obojętny. Zacząłem czytać "Pana Tadeusza" i gdy skończyłem pierwszą księgę, pomyślałem, że może to nie jest takie złe.
W czasie czytania książki omówiliśmy w szkole również "Świteziankę", "Lilije" i fragment "Dziadów" cz. II. Twórczość Mickiewicza podobała mi się coraz bardziej, np. "Dziady", ale...