Książka jak książka, podobała mi się. Postacie spoko, tylko Coconnas to taki idiota. Dość zaskakująca jest pewna bezpośredniość w narracji, zwłaszcza kazirodcze zapędy księcia i zdrady małżeńskie.

Książka jak książka, podobała mi się. Postacie spoko, tylko Coconnas to taki idiota. Dość zaskakująca jest pewna bezpośredniość w narracji, zwłaszcza kazirodcze zapędy księcia i zdrady małżeńskie.

Noc naznaczona krwią. Noc Świętego Bartłomieja, która stała się dla Francji przekleństwem. Roku 1572 wojna religijna między katolikami a protestantami zbiera swoje żniwo, lecz młody władca Karol IX pragnie dążyć do pokoju z hugenotami, wieńcząc go ślubem swej młodszej siostry Małgorzaty de Valois z królem Nawarry Henrykiem Burbonem. Mija sześć dni i nastaje pamiętna noc, gdzie ulice spłyną krwią niewinnych, a po niej nastanie świt, gdzie swe intrygi knuć będzie matka Karola i Margot. Katarzyna de Medici nie cofnie się przed niczym, żeby tylko zrealizować swoje plany.

Dużo czasu minęło odkąd miałem przyjemność czytania ostatniej książki Aleksandra Dumasa, toteż ciekawy nowej opowieści postanowiłem wrócić do przeszłości rzucając się wprost w wir wydarzeń, które obległy Francję Walezjuszów. Początki do łatwych nie należały, albowiem musiałem znowu odnaleźć klucz pomagający mi wejść w sam środek narracji francuskiego pisarza, ale kiedy już udała się ta misja, to dostąpić mogłem wielkiej radości płynącej z lektury, która zaabsorbowała moją uwagę do tego stopnia, iż zaprzestanie jej czytania byłoby niepodobieństwem.
Z rozdziału na rozdział coraz więcej intryg zamieszkujących Luwr poczęło zapętlać swe sidła, a bohaterowie tacy jak przygodni rycerze Lerac de La Mole i Annibal de Coconnas stali się mimowolnymi uczestnikami politycznych rozgrywek królewskiego dworu. Takim to sposobem do powieści też wkracza miłość godząca w rozsądek, otwierająca książęce alkowy i teatralnie niczym u Szekspira gładkim krokiem wchodząca na salony wykrzykując przy tym romantyczne słowa. Tam jednak, gdzie żar uczucia spija miłosne soki, musi pojawić się również śmierć, i nie mogło być inaczej, toteż Dumas konsekwentnie pcha bohaterów w ramiona bladolicej wybranki.

Znalazłem tu również polski akcent, ponieważ powieść wyłania z mroku postać Henryka Andegaweńskiego, znanego u nas bardziej jako Walezego, który to podstępnie uciekł z naszego kraju, by objąć tron po swoim bracie, zostawiając krakowski dwór bez władcy. Zresztą postaci tu bez liku, a prócz tych wyraźnie pozytywnych da się odnaleźć tak znienawidzone persony jak Katarzyna Medycejska będąca okazem najgorszego pojęcia królowej matki. Jej władcze zapędy doprowadzają ją do ołtarza podłych intryg i trucicielstwa, a to dopiero początek tego, co czytelnika spotka w tej książce.
Tym samym oddać muszę dziele Dumasa spore uznanie, bowiem potwierdzenie mam już na piśmie, iż w klasycznej powieści historycznej nie miał sobie równych na zachodzie Europy.

Noc naznaczona krwią. Noc Świętego Bartłomieja, która stała się dla Francji przekleństwem. Roku 1572 wojna religijna między katolikami a protestantami zbiera swoje żniwo, lecz młody władca Karol IX pragnie dążyć do pokoju z hugenotami, wieńcząc go ślubem swej młodszej siostry Małgorzaty de Valois z królem Nawarry Henrykiem Burbonem. Mija sześć dni i nastaje pamiętna noc,...

„Królowa Margot” to dla mnie idealny przykład książki wzbudzającej masę sprzecznych odczuć w trakcie oraz po zakończeniu czytania.

Początkowo byłem zachwycony i cieszyłem się z możliwości ponownego zanurzenia się w świecie tak dobrze mi znanym z twórczości Aleksandra Dumasa. Im dłużej czytałem tę powieść, wzrastało we mnie poczucie lekkiego znudzenia. Doszedłem wówczas do wniosku, który po raz pierwszy nasunął mi się przy lekturze „Kawalera de Sainte-Hermine” – Dumas potrafi ciekawie opisywać losy „zwykłych” ludzi, ale kiedy zabiera się za opowieść o losach dynastii panujących – w tym wypadku Walezjuszy i Burbonów… efekt jest zacznie gorszy.

Świetny, intrygujący początek, dużo słabsze rozwinięcie wątku i rewelacyjne, choć jak na Dumasa krwawe i raczej smutne, zakończenie. Tak mniej więcej oceniłbym tę książkę. Czy sięgnę po kolejne tomy cyklu opowieści o dynastii Walezjuszy? Pewnie tak, choć trochę czasu jeszcze upłynie i trochę stron innych książek zdążę przerzucić, zanim to nastąpi.

„Królowa Margot” to dla mnie idealny przykład książki wzbudzającej masę sprzecznych odczuć w trakcie oraz po zakończeniu czytania.

Początkowo byłem zachwycony i cieszyłem się z możliwości ponownego zanurzenia się w świecie tak dobrze mi znanym z twórczości Aleksandra Dumasa. Im dłużej czytałem tę powieść, wzrastało we mnie poczucie lekkiego znudzenia. Doszedłem wówczas do...

Książka bardzo ciekawa, zachęciła mnie do zagłębienia się w dzieje upadku rodu Walezjuszów.
Dialogi w tonie romantycznym, wręcz nasuwały mi na myśl, że czytam Shakespeare'a.
Mamy tu mnóstwo intryg i romansu, zabójstw i trucizn, więc każdy znajdzie dla siebie jakiś smaczek. Godziny spędzone z książką bardzo mile i szybko.

Książka bardzo ciekawa, zachęciła mnie do zagłębienia się w dzieje upadku rodu Walezjuszów.
Dialogi w tonie romantycznym, wręcz nasuwały mi na myśl, że czytam Shakespeare'a.
Mamy tu mnóstwo intryg i romansu, zabójstw i trucizn, więc każdy znajdzie dla siebie jakiś smaczek. Godziny spędzone z książką bardzo mile i szybko.

Mieliśmy nadzieję na coś lepszego po innych lekturach tego autora, jednak jakość stoi na poziomie polskich powieści historycznych.

Mieliśmy nadzieję na coś lepszego po innych lekturach tego autora, jednak jakość stoi na poziomie polskich powieści historycznych.

Mam mieszane uczucia - książka nie była zła i też nie mogłam od niej oczekiwać, że nie będzie odbiciem swojego gatunku. Kiedyś te powieści płaszcza i szpady lepiej mi wchodziły, teraz te kwieciste przemowy, głupawe decyzje i poetyckie miłostki nieszczególnie do mnie przemawiają. Natomiast odnoszę wrażenie, że inne książki Dumasa są po prostu lepsze. Przede wszystkim przeczytałam prawie 600 stron, a mam wrażenie, że zakończone jest przypadkowe tj. jest ono w pełni niezależne od decyzji i zachowania bohaterów. Równie dobrze mogliby przez całą książkę jeść fasolę i wyszłoby dokładnie na to samo. Dwóch szlachetnych panów nie mogłam polubić, ale to akurat mnie nie zdziwiło. Natomiast oczekiwałam jakiejś jednej mądrej głowy, której poczynania śledziłabym z przyjemnością. Tutaj jednak każdy miał charakter jakby komediowy, a jednak książka komedią nie jest.

Mam mieszane uczucia - książka nie była zła i też nie mogłam od niej oczekiwać, że nie będzie odbiciem swojego gatunku. Kiedyś te powieści płaszcza i szpady lepiej mi wchodziły, teraz te kwieciste przemowy, głupawe decyzje i poetyckie miłostki nieszczególnie do mnie przemawiają. Natomiast odnoszę wrażenie, że inne książki Dumasa są po prostu lepsze. Przede wszystkim...

Kolejna znakomita opowieść Aleksandra Dumasa. Jeśli jesteś fanem muszkieterów to w tej książce również znajdziesz to coś co było pociągające w tamtej historii. Gorąco polecam.

Kolejna znakomita opowieść Aleksandra Dumasa. Jeśli jesteś fanem muszkieterów to w tej książce również znajdziesz to coś co było pociągające w tamtej historii. Gorąco polecam.

„W poniedziałek 18 sierpnia 1572 roku w Luwrze obchodzono wielką uroczystość.”

Chwytając książkę trzeba nastawić się na wejście w zupełnie inną epokę, drugą połowę szesnastego wieku, francuski dwór i religijną wojnę. Ciekawie zagląda się w życie historycznych postaci, z ujęcia minionej przeszłości, ale również ciemnych ludzkich przywar. Intryga doprowadzona do perfekcji, pogoń za władzą, zemstą, ambicjami nie ma sobie równych. Gęsto od ludzkich przywar, knowań, spisków, bezwzględnych mordów i jakże licznych romansów. Różnorodne charaktery i osobowości kotłują się w politycznych uwarunkowaniach i okolicznościach. 

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/01/krolowa-margot.html

„W poniedziałek 18 sierpnia 1572 roku w Luwrze obchodzono wielką uroczystość.”

Chwytając książkę trzeba nastawić się na wejście w zupełnie inną epokę, drugą połowę szesnastego wieku, francuski dwór i religijną wojnę. Ciekawie zagląda się w życie historycznych postaci, z ujęcia minionej przeszłości, ale również ciemnych ludzkich przywar. Intryga doprowadzona do perfekcji,...

Dumas to mistrz prozy,polecam tę powieść każdemu,kto interesuje się historią.

Dumas to mistrz prozy,polecam tę powieść każdemu,kto interesuje się historią.

Powieść historyczna - zdecydowanie nie lubię ich i tych czasów. Mimo moich niechęci musze przyznać, że było dużo intryg miłosnych. Dość dużo akcji i uwikłań. Całe tło polityczne było mocne.
Gdyby nie styl pisania byłaby to całkiem dobra powieść.

Powieść historyczna - zdecydowanie nie lubię ich i tych czasów. Mimo moich niechęci musze przyznać, że było dużo intryg miłosnych. Dość dużo akcji i uwikłań. Całe tło polityczne było mocne.
Gdyby nie styl pisania byłaby to całkiem dobra powieść.