Na plus oczywiście styl pisania. Czułem się jak na dobrym wykładzie. Odpowiednio podzielone i ułożone rozdziały, przez co nie odczuwa się znużenia. "I to by było na tyle" jeżeli chodzi o pozytywną stronę książki.

Erikson niestety, jak przystało na typowego "skandynawa", swoje "spostrzeżenia" tudzież badania opiera na grupie ludzi...skandynawskich. Owszem, może i w Szwecji ludzie są "zero-jedynkowi", ale reszta świata to już mieszanka. Dla psychologów książka nie będzie odkryciem. Zamiana sangwinika na osobę "koloru żółtego", choleryka na "kolor czerwony" i mamy Thomasa Erikson'a. Przyznam, że przez większość woluminu irytowały mnie sformułowania "typowy Czerwony/Żółty/Niebieski/Zielony", gdyż ciężko o "typowego" osobnika.

Stwierdzenie, którym autor się bronił w jednym z przykładów, "...nie zgadzała się z moim opisem, pomimo iż mam w tym 20 lat doświadczenia..." nie przemawia do mnie w żaden sposób. Czyli gdy typowy "bard" spożywający całe życie pod sklepem napoje wyskokowe stwierdzi "Twoje życie zależy tylko od szczęścia i losu, a nie od twoich starań" ma mnie przekonać, iż nie powinienem nic zrobić bo ciąży nade mną fatum? Bo on od 35 lat tak ma? Czy to jest "empirycznym" dowodem? Przepraszam, ale dla mnie to słaby argument. W takim razie ja mogę odpowiedzieć, że z prowadzonych przeze mnie zajęć, wykładów, treningów, szkoleń wyciągam przeciwne wnioski bo moje 8 letnie doświadczenie obala podział Erikson'a (jakby ktoś pytał, tak podobnie jak Thomas przeprowadzam powyższe czynności). Zdaję sobie sprawę, że tym stwierdzeniem usłyszałbym kontrargument "Ale on 20 lat doświadcza, a ty tylko 8!", ale nie zamierzam się z nim spierać.

Autor zrehabilitował się pod koniec, że "trafiają" się typy 2-kolorowe, 3-kolorowe i bardzo rzadko 4-kolorowe. Moim zdaniem jego stanowcze utwierdzanie w "typowym kolorze", chociażby w porównaniu do Polski, jest nietrafione.

Osoba inteligentna przeczyta, wyciągnie wnioski, podejdzie sceptycznie. Inni? Uznają ten tytuł za biblię katalogowania ludzi, w wyniku czego więcej zaszkodzą sobie i innym.

Na plus oczywiście styl pisania. Czułem się jak na dobrym wykładzie. Odpowiednio podzielone i ułożone rozdziały, przez co nie odczuwa się znużenia. "I to by było na tyle" jeżeli chodzi o pozytywną stronę książki.

Erikson niestety, jak przystało na typowego "skandynawa", swoje "spostrzeżenia" tudzież badania opiera na grupie ludzi...skandynawskich. Owszem, może i w Szwecji...