Do duchów miałam zawsze stosunek raczej niechętny -nudziły mnie i śmieszyły raczej zamiast straszyć... Wolę inne rodzaje grozy, te nienazwane, upiorne, nieziemskie, przerażające, tak nam dalekie i obce, jak choćby Wielcy Przedwieczni i wszelkie inne straszydła, wypełniające prozę Lovecrafta. A banalne, zwyczajne i poczciwe duchy? Pasują według mnie tylko do takich opowiadań retro, jak u Le Fanu...

Biorąc pod uwagę te moje upodobania, długo nie mogłam przekonać się do powieści Hilla. Duch w starym, pogrzebowym garniturze wydawał mi się raczej żałosny niż groźny... Dodatkowo nie polubiłam głównych bohaterów, co sprawiało, że jakoś nie potrafiłam im współczuć, że upierdliwy nieboszczyk tak się do nich przyczepił. Podsumowując, czytanie szło mi jak po grudzie.

Z czasem jednak coś się zmieniło. Jude i Marybeth powoli zdobywali sobie moją sympatię, a ja wreszcie poczułam się zaciekawiona, kiedy wyszły na jaw prawdziwe powody zachowania krwiożerczego i żądnego zemsty ducha. Kilka rzeczy naprawdę mnie zaskoczyło, co zmieniło mój odbiór tej historii.

Nie jest to może opowieść bardzo bliska mojemu sercu, ale jednak duch staruszka okazał się bardziej przerażający niż się spodziewałam. A na końcu nawet się wzruszyłam.

Czy polecam? Nie jest to arcydzieło, ale tak, polecam:)

Do duchów miałam zawsze stosunek raczej niechętny -nudziły mnie i śmieszyły raczej zamiast straszyć... Wolę inne rodzaje grozy, te nienazwane, upiorne, nieziemskie, przerażające, tak nam dalekie i obce, jak choćby Wielcy Przedwieczni i wszelkie inne straszydła, wypełniające prozę Lovecrafta. A banalne, zwyczajne i poczciwe duchy? Pasują według mnie tylko do takich opowiadań...