Wzięłam z biblioteki to przeczytam. Z takim podejściem zaczęłam Komisarza, nie spodziewając się niczego wybitnego, zwłaszcza, że Prokurator był totalnie 'taki se'.
I 'Komisarz' w zasadzie jest dokładnie taki sam, tylko takosebowość objawia się w innych elementach. Jak Paulina Świst powoli uczy się pisać część kryminalną, tak romansowa dalej leży, kwiczy i macha raciczkami. No nie umie kobieta w początki romansu, bo jeśli chodzi o relację znanej nam już pary Zimnego i Kingi to naprawdę fajnie się o nich czyta. Wreszcie mogę uwierzyć, że z nich cokolwiek będzie.
Za to o Wyrwie mogłabym czytać, poproszę o cykl z nim jako bohaterem, rozwiązującym różne sprawy, zagadki i robiącym różne naloty. Może być wraz z Zimnym (cudzysłowu nie będzie, wkurzają mnie one) bo jego też wyjątkowo w tej części obdarzyłam sympatią.
Na Zuzannę najchętniej spuściłabym kurtynę milczenia. Co za wkurzająca baba :P

Za to właśnie ta strona sensacyjna czy jak zwał kryminalna, podeszła mi. Nie, że jest bez wad, ale autorka ładnie łączy wątki z poprzednim tomem, plecie ciekawą sieć powiązań i motywacji różnych złych ludzi, plącze i podaje w wątpliwość moralność wielu drugoplanowych postaci.
Wadą tego wątku jest fakt, że tych drugo- trzecio- czwarto- a nawet piąto- planowych jest taki nawał jak na tak krótką ksiażkę, że ja się zgubiłam.

No i drobna sugestia. Świst, przestań pisać sceny erotyczne :P ten czas przeznacz na poznawanie się bohaterów czy nawet ich utarczki, tak dla zdrowia czytelnika :P bo tak wychodzi bardzo słaby erotyk, chcąc pisać erotyki to jednak na TE sceny trzeba przeznaczać więcej niż 5 zdań :P

Wystąpił w tej książce też pewien paradoks. Jednocześnie jak dla mnie powinna być o 100 stron dłuższa i krótsza :P bo niektóre wątki są jak na siłę skrócone, chwilami wręcz mam wrażenie relacjonowania nie opisywania, a z drugiej początek się ciągnie.

Czy warto czytać, czy trzeba?
Kompletnie nie. To lektura na jeden wieczór, jak nie wiecie co ze sobą zrobić. Założę się, że za miesiąc nie będę pamiętała nic. Stąd też korzystając z faktu, że treść nie zaginęła jeszcze w mrokach umysłu sięgam szybko po Podejrzanego :P

Wzięłam z biblioteki to przeczytam. Z takim podejściem zaczęłam Komisarza, nie spodziewając się niczego wybitnego, zwłaszcza, że Prokurator był totalnie 'taki se'.
I 'Komisarz' w zasadzie jest dokładnie taki sam, tylko takosebowość objawia się w innych elementach. Jak Paulina Świst powoli uczy się pisać część kryminalną, tak romansowa dalej leży, kwiczy i macha raciczkami....