Może i dlatego, że “Prokurator” był jak petarda, “Komisarz” na wstępie wprowadza w konsternację: warcząca do siebie para, szybkie przejście do rzeczy, foch tysiąclecia i wyjaśnianie relacji pro forma - to już chyba było…? Zupełnie, jakby autorka zaczynała od łóżka strony, i tylko po to, żeby czytelnik kupił to, co po dziś dzień świetnie się sprzedaje. Czyż to nie byłoby zbyt banalne, znając Świst? Nie tak miało być, nie tak będzie - żadnej powtórki z rozrywki. “Komisarz” jest mocny i efektowny w sprawdzonym stylu, ale w żadnym wypadku nudny.

Pierwsze skrzypce, zamiast prokuratora Zimnickiego i jego pani mecenas - niestety, chciałoby się rzec na początku - gra tytułowy wtyka, Wyrwa. Komisarz nigdy nie dostałby takiego przydziału, gdyby nie był jednym z najlepszych. Dodając do tego fakt, że przez lata służby zdobył nie tylko zaufanie, ale i (nie)skrywaną sympatię Zimnego, na komplikacje nie trzeba długo czekać. Zadaniem Wyrwy jest prześwietlenie polsko-ukraińskiego gangu, zajmującego się handlem żywym towarem i prostytucją, dzięki odegraniu wyjątkowej roli w życiu córki pewnego wpływowego biznesmena. A stary wyga Wyrwa i romantyzm są jak proste równoległe… W przeciwieństwie do nieokiełznanej krzywej, którą nagle zaczyna zasuwać fabuła. Sceny łóżkowe szybko schodzą na dalszy plan, ba, zanikają. Właściwy wątek kryminalny nie wiadomo kiedy rozhula się na całego. Gierki nakładają się na siebie, zatuszowane sprawy z przeszłości zaczynają wychodzić na jaw, a kilku osobom ze skłonnościami do socjopatii bardzo zależy na tym, żeby podporządkować sobie przyszłość. Przy czym prawo naginane jest na obu frontach - delikatnie mówiąc.

Świst zadbała o to, żeby czytelnik mógł sam dopasować niektóre puzzle, ale wyszła też naprzeciw temu, kto stawia na czystą rozrywkę, tudzież tak da się ponieść sensacyjnym wrażeniom, że przewracając kartkę za kartką, zapomni o zastanawianiu się. W “Komisarzu” znajdzie się więcej wnętrza niż ciała oraz - co dla mnie najbardziej relaksujące - poczucie humoru w momentach, w których mało komu jest do śmiechu; może i wypaczone, ale tak trafne, że wbija się w pamięć jak kulka w łeb. Komu leży refleks Świst, będzie zachwycony.

Może i dlatego, że “Prokurator” był jak petarda, “Komisarz” na wstępie wprowadza w konsternację: warcząca do siebie para, szybkie przejście do rzeczy, foch tysiąclecia i wyjaśnianie relacji pro forma - to już chyba było…? Zupełnie, jakby autorka zaczynała od łóżka strony, i tylko po to, żeby czytelnik kupił to, co po dziś dzień świetnie się sprzedaje. Czyż to nie byłoby...