Lubią nazywać się "dysydentami", mimo że jest wielka różnica między norweskim dysydentem Jonem Micheletem - poczytnym i popularnym autorem kryminałów i prezenterem programów telewizyjnych, który dostał osiemdziesiąt tysięcy koron odszkodowania za to, że jako młody maoista był inwigilowany przez służby rządowe - a, dajmy na to, kubańską dysydentką Marthą Beatriz Roque, która w więzieniach Castro gniła przez dwadzieścia cztery lata i która nigdy nie dostanie za to ani grosza. Różnica między nimi jest mniej więcej taka, jak między zwykłym krzesłem a krzesłem elektrycznym.

Lubią nazywać się "dysydentami", mimo że jest wielka różnica między norweskim dysydentem Jonem Micheletem - poczytnym i popularnym autorem k...

Dziś Szwecja nie jest niedościgłym wzorem zachodniej moralności - albo raczej nigdy nim nie była. Norwegia także nie; do wczesnych lat sześćdziesiątych lobotomię w celu "poprawy zdrowia narodu" praktykowano także tutaj, a Cyganów sterylizowano aż do 1977 roku.

Dziś Szwecja nie jest niedościgłym wzorem zachodniej moralności - albo raczej nigdy nim nie była. Norwegia także nie; do wczesnych lat sześć...

Istnieją cechy charakterystyczne dla dekadenckich społeczeństw, które badali tacy myśliciele jak Carlyle, Nietzsche i Croce. Ujmując rzecz sumarycznie, można stwierdzić, że dekadencja to okres, w którym: 1. chciwość - jako the name of the game - jest w społeczeństwie powszechnie akceptowana; 2. pod wpływem dobrobytu prywatne ego staje się nadmiernie rozdęte (wyrasta pokolenie "ja"); 3. szerzy się sceptycyzm co do konieczności obrony zrębów własnej kultury; 4. mężczyzn traktuje się jako "słabszą płeć"; 5. polityka i życie publiczne stają się raczej teatrem niż zestawem zadań moralnych; 6. krytyka tłamsi kreatywność w sztuce i nauce; 7. chowanie głowy w piasek staje się strategią polityczną.

Istnieją cechy charakterystyczne dla dekadenckich społeczeństw, które badali tacy myśliciele jak Carlyle, Nietzsche i Croce. Ujmując rzecz s...