Zmęczyła mnie ta książka. A przecież był czas gdy zaczytywałam się w książkach Wiśniewskiego, "Los powtórzony" czytałam chyba z cztery razy. Czytając "Wszystkie moje kobiety" czułam ciągłe rozdrażnienie i zastanawiałam się co mnie w sumie tak drażni i na kilkudziesiątej stronie doszłam do wniosku, że wiem. Nieprwadziwy obraz świata, nieprawdziwi ludzie. Wszyscy bohaterowie to ludzie z emocjami na wierzchu, mało tego, że rozmowni, po prostu wylewni. W książce brak w zasadzie dialogów, są wygłaszane monologi, których cierpliwie (bez jednego przerwania) wysłuchują inni (a właściwie główny bohater, bo to do niego są głównie kierowane). Tytułowe "wszystkie kobiety" głównego bohatera, łącznie z córką, też są w sumie takie same - piękne, wrażliwe, a jednocześnie drapieżne gdy trzeba, z butelką czerwonego wina w ręku, którego pochłaniają dość pokaźne ilości...
Coś co wydawało się dobrym pomysłem przy pierwszej powieści (kultowa już "Samotność w sieci") - szczere rozmowy o emocjach, wrażliwość kobieca połączona z wyuzdaniem, naukowe wytłumaczenie ciągot do używek i seksu - powielane od wielu lat na kartkach kolejnych powieści, nie stanowi już większej atrakcji.

Zmęczyła mnie ta książka. A przecież był czas gdy zaczytywałam się w książkach Wiśniewskiego, "Los powtórzony" czytałam chyba z cztery razy. Czytając "Wszystkie moje kobiety" czułam ciągłe rozdrażnienie i zastanawiałam się co mnie w sumie tak drażni i na kilkudziesiątej stronie doszłam do wniosku, że wiem. Nieprwadziwy obraz świata, nieprawdziwi ludzie. Wszyscy bohaterowie...