Czy zachwyciła mnie najnowsza powieść Janusza Wiśniewskiego? Odpowiedź brzmi: nie. Moim zdaniem jest nieco przegadana (bohatera jest mistrzem cierpliwości i naprawdę doskonałym słuchaczem, bowiem ze stoickim spokojem wysłuchuje kobiecych monologów, które swą długością przypominają słynne przemówienia Fidela Castro). Rozumiem chęć ukazania wszystkich niuansów trudnych relacji damsko-męskich, ale część z nich to utarte frazesy, poza tym autorowi chyba zabrakło pomysłu na zakończenie. Niezwykła historia pobytu w szpitalu brzmi co najmniej nierealnie, ale może chodzi o moje osobiste wspomnienia związane z polską służbą zdrowia i w Holandii lekarze i pielęgniarki naprawdę mają nieskończenie dużo czasu, żeby (znów!) wygłaszać swe dziwne przemówienia.
Czy uważam, że był to zmarnowany czas? Nie, bo czytało się „Wszystkie moje kobiety” całkiem szybko, mniej lub bardziej przyjemnie, ale z pewnością książka nie zachęciła mnie, by przyjrzeć się bliżej pozostałej twórczości autora.
PS. Nie wiem czy jakaś klinika chirurgii plastycznej zapłaciła za to autorowi, ale wszystkie kobiety w powieści mają duże biusty. Aż się człowiekowi smutno robi i zaczyna się rozglądać za nr do jakiegoś doktorka.

Czy zachwyciła mnie najnowsza powieść Janusza Wiśniewskiego? Odpowiedź brzmi: nie. Moim zdaniem jest nieco przegadana (bohatera jest mistrzem cierpliwości i naprawdę doskonałym słuchaczem, bowiem ze stoickim spokojem wysłuchuje kobiecych monologów, które swą długością przypominają słynne przemówienia Fidela Castro). Rozumiem chęć ukazania wszystkich niuansów trudnych...