Muszę przyznać, że długo myślałam, co napisać o "Tajemnej historii". Zacznijmy od tego, że na szubienicę powinni być wysyłani wydawcy, którzy na okładkach zamieszczają teksty w stylu: "Najważniejsza powieść XX wieku", "Pretendent do Nobla" i tym podobne bzdury.
I właśnie w nawiązaniu do powyższego zacznę przewrotnie: z pewnością NIE JEST to jedna z najważniejszych powieści XX wieku. Jedynie osoba o bardzo wąskich horyzontach literackich mogła wpaść na podobny pomysł...
ALE...
No właśnie, nie może obyć się bez "ale". Mimo że nie jest to jedna z najważniejszych powieści XX wieku, wciąż jest to powieść dobra. Bardzo dobra, rzekłabym. Utrzymana w gatunku powieści kampusowej historia Tratt idealnie wpisuje się w krajobraz literacki końca dwudziestego stulecia.
Jest to także historia czerpiąca nieco z wieku XIX. Bardzo bliski jest mi obraz filologa przedstawiony w "Tajemnej historii" - wyobcowanego z życia, posiadającego wgląd w rzeczy głębsze, z pogardą spoglądający na przyziemne rozrywki rówieśników. Do dziś spotyka się takich literaturoznawców i będą oni istnieli zawsze.
Jedynie dwie rzeczy kuły mnie w oczy podczas lektury. Pierwsza to nierówne tłumaczenie - momentami naprawdę doskonałe, w innym momencie wykładało się na powtórzeniach czy stylistyce. Ale to drobiazg. Większy problem leży po stronie samej autorki i dotyczy zakończenia, które jest... puste. Nie znajduję innego słowa. Być może i robi wrażenie na niewprawionym oku, ale z literaturoznawczego punktu widzenia na zakończeniu tym powieść traci na znaczeniu. Przestaje być tym, czym była przez 600 stron i staje się zwykłym czytadłem. A szkoda.

Muszę przyznać, że długo myślałam, co napisać o "Tajemnej historii". Zacznijmy od tego, że na szubienicę powinni być wysyłani wydawcy, którzy na okładkach zamieszczają teksty w stylu: "Najważniejsza powieść XX wieku", "Pretendent do Nobla" i tym podobne bzdury.
I właśnie w nawiązaniu do powyższego zacznę przewrotnie: z pewnością NIE JEST to jedna z najważniejszych powieści...