Raz na jakiś czas, kiedy rzeczywistość medialna (i nie tylko) przytłacza nadęciem i brakiem dystansu, mam nieodpartą potrzebę zanurzenia się w czymś zgoła odmiennym.
Wtedy z pomocą przychodzi Andrzej Pilipiuk i jego cykl o Jakubie Wędrowyczu – wiejskim egzorcyście, bimbrowniku, kłusowniku i grupce jego znajomych.

"Weźmisz czarno kure..." to, podobnie jak poprzednie, zbiór opowiadań ociekających absurdem, groteskowych i przerysowanych. Specyficzna to lektura ale poznając kolejne tomy, czytelnik doskonale zdaje sobie sprawę z tego, czego może się spodziewać. I konwencję Pilipiuka "kupuje" (i dlatego czyta kolejny tom) lub też nie (i dlatego porzucił lekturę już po pierwszym).

Tym razem oprócz króciutkich historyjek z lokalnego podwórka, przygody głównego bohatera zyskują wymiar światowy. Jest tu wielka historia, wielka polityka i w jej centrum Jakub Wędrowycz w nieodłącznych gumofilcach. Gdzieś w tle pojawia się jednak sugestia, że ta powłoka prostego chłopa to jedynie kamuflaż...

Oczywiście mamy tu do czynienia z pewnym, powtarzalnym w kolejnych tomach schematem. Oczywiście humor nie zawsze bawi, a czasami może zniesmaczać. Ale to wciąż konwencja, w której się poruszamy. Wszak nie szuka się tu głębokich rozważań o istocie świata, a czystej rozrywki.

Moim zdaniem, kolejne tomy cyklu powinno się jednak czytać w pewnych odstępach czasu. Poprzedni przeczytałam w lipcu 2016 roku i zdążyłam za Jakubem Wędrowyczem zatęsknić, a przy lekturze nieźle się bawić. W zbyt dużym stężeniu kolejne przygody egzorcysty mogłyby znużyć i zniechęcić, a przecież nie o to chodzi.

Raz na jakiś czas, kiedy rzeczywistość medialna (i nie tylko) przytłacza nadęciem i brakiem dystansu, mam nieodpartą potrzebę zanurzenia się w czymś zgoła odmiennym.
Wtedy z pomocą przychodzi Andrzej Pilipiuk i jego cykl o Jakubie Wędrowyczu – wiejskim egzorcyście, bimbrowniku, kłusowniku i grupce jego znajomych.

"Weźmisz czarno kure..." to, podobnie jak poprzednie,...