O dziwo z większym zaciekawieniem przeczytałam część drugą, w której - fakt, że raczej rozwlekle - prezentują się podróżniczo-etnograficzne ciągoty Grabińskiego znane mi dotąd tylko z "Osady Dymów". Bardzo mi cała ta niemożliwie anachroniczna wizja przypomina "Zwycięzcę" Żuławskiego, znów człowiek biały, silny i wrażliwy daje się porwać pokusom władzy w nieoczekiwanie odkrytych zakamarkach wszechświata, i te same igrce z religią i wdzięki najszlachetniejszych z lokalnych panien nieodparte...
Nie zabrakło "Wyspie..." wspaniałych językowo momentów, które nadają grozie Grabińskiego nadają ponętne ciało - a w tym wypadku czynią nienajlepszą powieść miłą, choćby i tylko dla wewnętrznego ucha. Szczególnie lubię fragmenty o smaczliwkach, tappie-papierotce i im podobnej fonetycznie frapującej florze: "Z półmisków pociągały oczy i podniebienia ponętne gojawy (...), posytne smaczliwiki, których mięsowocnie soczyste i jędrne kryje skorupa skórowata i oleista, pizangi, pigwy, banany, pootwierane gościnnie mlekiem słodkim wypełnione czary z kokosu, melony, pataty, rączkami młodych niewiast wypiekane placki z taro i orzechy ratta" - i jeszcze te rączki :) Niezrównane.

O dziwo z większym zaciekawieniem przeczytałam część drugą, w której - fakt, że raczej rozwlekle - prezentują się podróżniczo-etnograficzne ciągoty Grabińskiego znane mi dotąd tylko z "Osady Dymów". Bardzo mi cała ta niemożliwie anachroniczna wizja przypomina "Zwycięzcę" Żuławskiego, znów człowiek biały, silny i wrażliwy daje się porwać pokusom władzy w nieoczekiwanie...