Przypomina mi niedawno przeczytaną "Miłość dobrej kobiety" Munro. I tak jak tamta jest mało optymistyczna, pozostawia cierpki posmak i przypomina, że bliźni często są pozbawieni empatii, wymagający, a dobro i szczęście dziecka - tak jak w przypadku losu głównej bohaterki - nie zawsze jest przedmiotem starań rodziców. Przesłanie jest gorzkie: czy w chwili poznania prawdy o historii własnych rodziców dotyczącym czasów przed naszym przyjściem na świat, jesteśmy w stanie ich zrozumieć i przebaczyć krzywdy i błędy, które popełnili wychowując nas? Główna bohaterka opiekując się matką chorą na Alzheimera poznaje przypadkowo, sekret matki z młodości, który sprawia, że jej koszmarnie skomplikowane przez zaburzone relacje z matką życie, staje w punkcie zwrotnym. W książce nie pada pytanie o sens i potrzebę przebaczenia ale mnie książka pozostawiła właśnie z taką rozterką. Nieprawdopodobna historia... Przyznaję, że trochę mi zajęło zrozumienie przesłania książki, a wynika to z jej niebanalnej konstrukcji. Chylę czoła i sądzę, że powinnam przeczytać raz jeszcze.

Przypomina mi niedawno przeczytaną "Miłość dobrej kobiety" Munro. I tak jak tamta jest mało optymistyczna, pozostawia cierpki posmak i przypomina, że bliźni często są pozbawieni empatii, wymagający, a dobro i szczęście dziecka - tak jak w przypadku losu głównej bohaterki - nie zawsze jest przedmiotem starań rodziców. Przesłanie jest gorzkie: czy w chwili poznania prawdy o...