Główna bohaterka, książki Małgorzaty Kalicińskiej „Trzymaj się, Mańka!”, pogrążona w żałobie po śmierci swej ukochanej siostry Lilki, zostaje wyrwana ze swoistego letargu dzięki... zalanemu mieszkaniu. Przewrotnie rzecz ujmując był to dla niej zimny prysznic, przebudzenie z zimowego snu, nowy początek. Tytułowa Mańka zaczyna dostrzegać jak wiele rzeczy nie zauważała i jak wiele przez ten czas się zmieniło…
Szczerze powiedziawszy, po przeczytaniu mam mieszane uczucia. Z jednej strony przyjemna lektura, dobrze się czyta. Z drugiej strony, spowalniały mnie trochę jak dla mnie zbyt długie opisy przyrody.
Jedno muszę przyznać, bardzo optymistycznie Pani Kalicińska ukazała wątek zazdrości dziecka o rodzica oraz miłości, nie młodzieńczej ale tej dojrzałej. Okazuje się, że nawet zranieni przez los, przez dotychczasowych partnerów, mężów, żony można jeszcze kochać tak, żeby myśleć o kimś nieustanie, będąc oddalonym nawet o tysiące kilometrów od tej drugiej osoby, i na myśl o niej czuć motyle w brzuchu. Na samotność zawsze jest za wcześnie i powtarzając za słowami piosenki Jacka Lecha „ Na miłość nigdy nie jest za późno, nie liczy się dla niej czas, a więc nie czekaj na nią na próżno, kiedy przechodzi obok nas.Lecz w każdej swego życia godzinie idź jej naprzeciw niech cię nie minie...”

Główna bohaterka, książki Małgorzaty Kalicińskiej „Trzymaj się, Mańka!”, pogrążona w żałobie po śmierci swej ukochanej siostry Lilki, zostaje wyrwana ze swoistego letargu dzięki... zalanemu mieszkaniu. Przewrotnie rzecz ujmując był to dla niej zimny prysznic, przebudzenie z zimowego snu, nowy początek. Tytułowa Mańka zaczyna dostrzegać jak wiele rzeczy nie zauważała i jak...