Nie jestem pewna, co mam myśleć o tej książce. Na początku zanosiło się na bardzo ciekawą powieść, ale im dalej brnęłam w tę historię, tym bardziej coś mi przeszkadzało i nie do końca cieszyłam się z całości. Według okładki jest to najlepszy thriller 2016 roku, ale nie jestem co do tego przekonana, bo nie czułam jakiegoś wielkiego napięcia towarzyszącego w trakcie czytania i nie byłam aż tak ciekawa, jak całość się zakończy.
Dziewięcioletnia Jane budzi się w nocy i widzi jak jakiś mężczyzna, trzymający nóż na plecach jej trzynastoletniej siostry Julie, wyprowadza ją z domu. Jane nie jest w stanie krzyczeć i przez trzy godziny siedzi przerażona w szafie, gdzie się schowała, zanim mówi o wszystkim rodzicom. Życie całej rodziny nagle legło w gruzach, matka nie jest w stanie wybaczyć młodszej córce, że ta nie krzyczała i w rezultacie odtrąca ją, ojciec rzuca pracę i oddaje się w pełni poszukiwaniu córki. Policja nie wierzy w porwanie, ponieważ w domu nie widać żadnych śladów włamania. W pewnym momencie rodzina nie chce już niczego innego, jak tylko odzyskać ciało, które mogliby pochować. Po ośmiu latach przed drzwiami domu Whitakerów staje dziewczyna, która twierdzi, że jest Julie. Życie rodziny znowu zaczyna się zmieniać, jednak osiem lat przeżyć Julie odbijają się na codzienności Whitakerów.

Jak już wspomniałam początek książki zapowiadał naprawdę bardzo ciekawą historię i nie mogłam się doczekać jej odkrycia, ale tak właściwie wszystko zaczęło się psuć, gdy Julie wróciła do domu. Nagle cała powieść wydała mi się zbyt chaotyczna i nie do końca miała dla mnie sens. Powieść została podzielona na rozdziały, w których Anna, matka zaginionej dziewczyny, opowiadała, co się działo po tym, jak jej córka zniknęła i po tym, jak już się odnalazła oraz rozdziały, w których swoją historię opowiadały mogłoby się wydawać różne dziewczyny, w rezultacie była to jedna osoba wcielająca się w wiele różnych postaci. Właśnie te rozdziały wydawały mi się takie chaotyczne i nie do końca mogłam ich umiejscowić w całej historii dotyczącej Julie. Wszystko niby wyjaśniło się na koniec, ale nie powiem żeby mnie to wstrząsnęło czy zachwyciło w jakikolwiek sposób.

Wydawało mi się, że nie wszystkie wątki poruszone w książce zostały wyjaśnione do końca. Jeśli w powieści pojawia się wątek, który wydaje się dosyć ważny jeśli weźmie się całość pod uwagę to jednak lubię wiedzieć dlaczego coś się wydarzyło w taki, a nie inny sposób. W Straconej momentami mi tego brakowało, jak choćby to dlaczego Julie uciekła od swojego chłopaka, który później nagle się pojawił nie wiadomo skąd. Może i to nie jest takie istotne, ale mnie jednak bardzo raziło.

Nie rozumiem dlaczego powieść została okrzyknięta najlepszym thrillerem 2016 roku, bo czytałam lepsze. Owszem książkę czyta się bardzo szybko, ale chwilami miałam wrażenie, że autorka trochę zbyt mocno dramatyzuje, co sprawiało, że powieść traciła na wiarygodności. Powieść jest w dużej mierze związana z wiarą i religią, co w pewien sposób może odstraszyć czytelników, ponieważ nie każdy lubi takie wątki.

Stracona niestety nie przekonała mnie do siebie, chociaż byłam przekonana, że będę się dobrze bawiła w trakcie czytania. Myślę jednak, że książka znajdzie swoich fanów i będą osoby, które bardziej będą się cieszyły z lektury.

Nie jestem pewna, co mam myśleć o tej książce. Na początku zanosiło się na bardzo ciekawą powieść, ale im dalej brnęłam w tę historię, tym bardziej coś mi przeszkadzało i nie do końca cieszyłam się z całości. Według okładki jest to najlepszy thriller 2016 roku, ale nie jestem co do tego przekonana, bo nie czułam jakiegoś wielkiego napięcia towarzyszącego w trakcie czytania...