Niezwykle wzruszająca historia, przepiękna, ale też bardzo smutna. Z wyrazami podziwu i szacunku dla autorki, że podjęła tak trudną tematykę, która dotyka jej samej. Niewyobrażam sobie jak trudno jej było rozdrapywać tak ciężkie rany i przeżywać na nowo tak przykre doświadczenia... Przyglądając się z boku, łatwo wydawać osądy i się dziwić takim ofiarom przemocy dlaczego nie odchodzą od swojego kata, ale w życiu nic nie jest takie zero-jedynkowe, jakby się wydawało. Dziękuję autorce za pokazanie całego spectrum uczuć jakie może się wydarzyć w takiej sytuacji. Nikt nigdy nie zrozumie takiej osoby, dopóki sama się nie znajdzie w takiej sytuacji. A każde życie jest inne i każdy ma inną psychikę. Zawsze mówiłam sobie, że gdyby mi się coś takie przytrafiło, to od razu bym odeszła, ale po tej lekturze, to szczerze, nie wiem co bym zrobiła. Każde wyjście z tej sytuacji jest złe. Niewyobrażam sobie jak można kochać tak bardzo, a przy tym nienawidzić i najgorsze - aż tak się bać jeden i tej samej osoby... Musi być to ogromnie bolesne. Na pewno po tej lekturze mój punkt widzenia się zmienił. Oczywiście nie oznacza, to że uważam, że ofiara ma trwać przy swoim oprawcy, poprostu już nie będę wydawać tak łatwo osądów (nawet w myśli) wobec ofiar.

Niezwykle wzruszająca historia, przepiękna, ale też bardzo smutna. Z wyrazami podziwu i szacunku dla autorki, że podjęła tak trudną tematykę, która dotyka jej samej. Niewyobrażam sobie jak trudno jej było rozdrapywać tak ciężkie rany i przeżywać na nowo tak przykre doświadczenia... Przyglądając się z boku, łatwo wydawać osądy i się dziwić takim ofiarom przemocy dlaczego nie...