Uwielbiam.
Czytałam niejednokrotnie, czytałam zawsze ciągiem i nikt mnie nawet wołami nie mógł odciągnąć.
O dziwo kocham też film, chociaż brak w nim wielu wątków, kocham miłością nieracjonalną.
Przeczytałam pierwszy raz Przeminęło z wiatrem nieświadoma, że czytam jeden z tych klasycznych romansów, ale czego wymagać od czternastolatki.
Książkę z wypiekami na twarzy czytała moja babcia, potem mama jeszcze w szkole i pod ławką, potem ja, po nocach, a jeśli kiedykolwiek będę mieć córkę, na pewno też czytać będzie. Rodzinna tradycja ;)

Wbrew powszechnej opinii i wbrew wadom kocham Scarlett, która dla mnie jest do granic ludzka, pięknie egoistyczna i potrafi walczyć pazurami o to co kocha.
Tylko i jedynie jej miłości do miągwowatego Ashleya nie mogłam nigdy zrozumieć. Mając pod nosem takie Rhetta woleć niemotę... Ale o gustach się nie dyskutuje ;)
Chociaż równie miągwowata z pozoru a jakże cudowna Melania wzbudza we mnie zupełnie odmienne uczucia jak jej mąż.
Generalnie plejada bohaterów w książce to barwna mieszanka. Barwna, żywa, prawdziwa i poruszająca. Nie da się być obojętnym wobec żadnego z nich.

Nienawidząc wojny w książkach kocham, na tyle na ile można kochać, wojnę secesyjną w relacji Mitchell. Kocham każdą literkę jej twórczości, każde zdanie które napisała.
Jedynie czego nie mogę wybaczyć Margaret to zakończenia. Tak boleśnie otwarte, tak boleśnie nie po mojej myśli...

Pozostaje mi tęsknić do Rhetta i Scarlett, aż do chwili w której znów sięgnę po ich losy. Tymczasem polecam, jeśli jeszcze nie znacie, lub dawno nie czytaliście. Dajcie się porwać ;)

Uwielbiam.
Czytałam niejednokrotnie, czytałam zawsze ciągiem i nikt mnie nawet wołami nie mógł odciągnąć.
O dziwo kocham też film, chociaż brak w nim wielu wątków, kocham miłością nieracjonalną.
Przeczytałam pierwszy raz Przeminęło z wiatrem nieświadoma, że czytam jeden z tych klasycznych romansów, ale czego wymagać od czternastolatki.
Książkę z wypiekami na twarzy czytała...