Klasyka gatunku. Na dzisiejsze standardy nie jest to wybitne dzieło, ale doskonale rozumiem jaki szał musiał wywołać cykl "Kroniki Amberu" w latach siedemdziesiątych. Zarówno przez "Dziewięciu książąt Amberu", jak i przez "Karabiny Avalonu" przebrnąłem w mig, bo pisana jest lekkim, bardzo oszczędnym stylem - nie ma tu wodolejstwa, które tak się rozpleniło wśród współczesnych autorów. Aż mnie dziw bierze, gdy niektórzy czytelnicy oceniający książki Zelaznego mają mu to do zarzucenia, twierdząc, że mógłby dodać np. z setkę stron.
Na spory plus zasługują bohaterowie, królewskie rodzeństwo rywalizujące o tron Amberu. Nikt tu nie jest krystalicznie dobry czy przesiąknięty złem, a waśń toczą z czysto egoistycznych pobudek - są chciwi, bezwzględni, gotowi iść po trupach do celu, a uległość niektórych z nich wynika głównie z wiedzy, że są słabsi od innych braci. Główny bohater, Corwin, również nie jest pod tym względem lepszy i chociaż dostrzega w sobie przemianę, więcej litości i odzywające się sumienie, to krąży nad nim mrok nawet gęstszy niż nad resztą, kumulujący się w chęci zemsty, nienawiści, która z czasem wyda gorzkie owoce - zarówno dla niego jak i dla całego królestwa.
Dodatkowo Zelazny świetnie bawi się konwencją, często korzystając z typowych zabiegów znanych z legend, baśni czy klasyki, drwiąc z nich w dosyć subtelny sposób.
We wcześniej wspomnianej oszczędności w słowach i prostocie, kryją się też niestety wady - język jest momentami zbyt prosty, brak tu jakiejś większej głębi, a to się przecież nie wyklucza , co już wiele razy udowodniła chociażby Ursula LeGuin.

Z chęcią sięgnę po kolejne tomy, a za pierwsze dwie części daję siódemkę - z powodu wspomnianych wad na więcej nie zasługuje. Jednak za wkład do gatunku fantasy, wysoka pozycja na wielu listach w pełni zasłużona.
Trochę przykre, że wielu czytelników ocenia tę powieść głównie przez pryzmat bardziej współczesnej literatury. Jeśli też macie takie skłonności, to darujcie sobie lepiej tę lekturę - szkoda waszego czasu, w końcu tyle nowych serii ciągle powstaje.

Klasyka gatunku. Na dzisiejsze standardy nie jest to wybitne dzieło, ale doskonale rozumiem jaki szał musiał wywołać cykl "Kroniki Amberu" w latach siedemdziesiątych. Zarówno przez "Dziewięciu książąt Amberu", jak i przez "Karabiny Avalonu" przebrnąłem w mig, bo pisana jest lekkim, bardzo oszczędnym stylem - nie ma tu wodolejstwa, które tak się rozpleniło wśród...