Jestem fanką opowiadań Etgara Kereta i ten zbiór również przypadł mi do gustu. „Lieland" oraz „Zdrowy poranek" zapamiętam na długo. W książce znaleźć można wiele innych również ciekawych, błyskotliwych i pełnych nieoczywistego humoru opowiadań. Polecam.

Jestem fanką opowiadań Etgara Kereta i ten zbiór również przypadł mi do gustu. „Lieland" oraz „Zdrowy poranek" zapamiętam na długo. W książce znaleźć można wiele innych również ciekawych, błyskotliwych i pełnych nieoczywistego humoru opowiadań. Polecam.

Ta książka oraz "Kolonie Knellera" przypieczętowały moją fascynację Keretem. Że też można tak pisać! Tak soczyście, tak zabawnie, tak realistycznie i surrealistycznie zarazem, tak smutno i z taką radością życia. Czapki z głów, mości panowie, czapki z głów!

Ta książka oraz "Kolonie Knellera" przypieczętowały moją fascynację Keretem. Że też można tak pisać! Tak soczyście, tak zabawnie, tak realistycznie i surrealistycznie zarazem, tak smutno i z taką radością życia. Czapki z głów, mości panowie, czapki z głów!

Wspaniały zbiór opowiadań, napisany z humorem, ironią. Czyta się świetnie, historie na długo jeszcze zostają w głowie.

Wspaniały zbiór opowiadań, napisany z humorem, ironią. Czyta się świetnie, historie na długo jeszcze zostają w głowie.

Pierwsze opowiadanie i ja już jestem kupiona. Keret ma to do siebie, że tworzy krótkie, dziwne,surrealistyczne historie. Można by rzec „pomysły od czapy, z kosmosu jakieś”, ale w tej dziwaczności jest siła. Historie są proste, ale prawdziwe i każdy znajdzie jakąś cząstkę siebie. Jest dziwnie, abstrakcyjnie, ironicznie, dowcipnie. Na pewno nie każdemu przypadnie do gustu, ale warto dać szansę.

Pierwsze opowiadanie i ja już jestem kupiona. Keret ma to do siebie, że tworzy krótkie, dziwne,surrealistyczne historie. Można by rzec „pomysły od czapy, z kosmosu jakieś”, ale w tej dziwaczności jest siła. Historie są proste, ale prawdziwe i każdy znajdzie jakąś cząstkę siebie. Jest dziwnie, abstrakcyjnie, ironicznie, dowcipnie. Na pewno nie każdemu przypadnie do gustu,...

Keret "ryje głowę" - to pierwsze co mi przychodzi na myśl jak mam opisać ten zbiór opowiadań. To jest wyjście poza wszelkie znane mi schematy. Abstrakcja i surrealizm i momentami jazda po bandzie, ale w tym szaleństwie jest jakaś metoda i zostaje poczucie że o coś głębszego w tym wszystkim chodzi. Było to dla mnie na tyle ciekawe, nowe, niezwykłe, że chcę dalej czytać Kereta. Polecam spróbować :)

Keret "ryje głowę" - to pierwsze co mi przychodzi na myśl jak mam opisać ten zbiór opowiadań. To jest wyjście poza wszelkie znane mi schematy. Abstrakcja i surrealizm i momentami jazda po bandzie, ale w tym szaleństwie jest jakaś metoda i zostaje poczucie że o coś głębszego w tym wszystkim chodzi. Było to dla mnie na tyle ciekawe, nowe, niezwykłe, że chcę dalej czytać...

Zbiór opowiadań izraelskiego pisarza. Dziwne opowiadania, skłaniające do przemyśleń. Niektóre fajne, część lekkich, niektóre zaskakujące, inne wulgarne, jeszcze inne zakończone tak trochę bez sensu. Taki realizm magiczny trochę, przynajmniej miejscami. Wszystkie opowiadania poruszają w sumie podstawowe kwestie i prawdy.
Dobrze jest czasami przeczytać coś innego.

Zbiór opowiadań izraelskiego pisarza. Dziwne opowiadania, skłaniające do przemyśleń. Niektóre fajne, część lekkich, niektóre zaskakujące, inne wulgarne, jeszcze inne zakończone tak trochę bez sensu. Taki realizm magiczny trochę, przynajmniej miejscami. Wszystkie opowiadania poruszają w sumie podstawowe kwestie i prawdy.
Dobrze jest czasami przeczytać coś innego.

To moje drugie spotkanie z Keretem i sama nie wiem, który zbiór opowiadań bardziej mi się podobał. Tym razem na pewno więcej było tekstów dających do myślenia i zmuszających do refleksji. Owszem, miejscami się uśmiałam (może nie do łez, tak jak w przypadku "Siedmiu dobrych lat", ale i tak było całkiem zabawnie).

Keret potrafi w krótką formę. Zazwyczaj jego opowiadania są naprawdę bardzo dobre, choć słów jest w nich stosunkowo niewiele. Często nie ma w nich niczego zbędnego, niczego co odciągnęłoby czytelnika od głównego tematu.

Jeśli miałabym wybrać najlepsze opowiadania z tego zbioru, byłyby to te opowiadające o braku empatii, o kłamaniu na potęgę, o wymyślaniu sobie nowego życia należącego do innych osób czy próbie pogodzenia się z własnym życiem.

To moje drugie spotkanie z Keretem i sama nie wiem, który zbiór opowiadań bardziej mi się podobał. Tym razem na pewno więcej było tekstów dających do myślenia i zmuszających do refleksji. Owszem, miejscami się uśmiałam (może nie do łez, tak jak w przypadku "Siedmiu dobrych lat", ale i tak było całkiem zabawnie).

Keret potrafi w krótką formę. Zazwyczaj jego opowiadania są...

Podobała mi się nieco mniej od "Tęskniąc za Kissingerem", ale to nadal Keret - świetna krótka forma.

Podobała mi się nieco mniej od "Tęskniąc za Kissingerem", ale to nadal Keret - świetna krótka forma.

Co ja mogę powiedzieć, uwielbiam twórczość tego autora. Mam wrażenie, że każde opowiadanie oniryczna podróż przez umysł autora. Zdecydowanie przypadła mi do gusta taka krótsza forma.

Opowiadania, które na pewno na dłużej zostaną w mojej pamięci to „Po końcu” i „Złota rybka”.

Co ja mogę powiedzieć, uwielbiam twórczość tego autora. Mam wrażenie, że każde opowiadanie oniryczna podróż przez umysł autora. Zdecydowanie przypadła mi do gusta taka krótsza forma.

Opowiadania, które na pewno na dłużej zostaną w mojej pamięci to „Po końcu” i „Złota rybka”.

Przerost formy nad treścią, a że to jest forma krótka..... Opowiadania bez większego sensu, mądrości czy też zaskakującego zwrotu, nie zmuszające do żadnej głębszej refleksji z katastrofalnym, infantylnym humorem. Jedno z opowiadań jest o mężczyźnie któremu wzwód wywołuje pies zapamiętale liżący jego przyrodzenie, gdzie autor uznał za szalenie istotne rozważanie tego faktu. Naprawdę "fenomenalne"! Pierwszy i ostatni raz sięgnąłem po opowiadania tego autora, duże rozczarowanie, szkoda czasu bo można się zrazić do opowiadań a nawet do czytania w ogóle!

Przerost formy nad treścią, a że to jest forma krótka..... Opowiadania bez większego sensu, mądrości czy też zaskakującego zwrotu, nie zmuszające do żadnej głębszej refleksji z katastrofalnym, infantylnym humorem. Jedno z opowiadań jest o mężczyźnie któremu wzwód wywołuje pies zapamiętale liżący jego przyrodzenie, gdzie autor uznał za szalenie istotne rozważanie tego faktu....