Juliet, zostawia odręcznie pisane listy na grobie swojej niedawno zmarłej mamy. Jest ogarnięta bólem, który każe jej wierzyć, że nikt nie cierpi tak bardzo jak ona. Tym mocniej dopada ją furia, gdy odkrywa, że ktoś najwyraźniej czytał jej listy, a dodatkowo, na ostatni ośmielił się odpisać. Postanawia zostawić kolejny list, tym razem adresowany do wścibskiego nieznajomego.

Declan popełnił w swoim życiu kilka błędów. Ostatni musi odpokutować kosząc trawę na cmentarzu, gdzie zaintrygował go list oparty o nagrobek. Odkrywa, że tajemniczy nadawca ma w sobie tyle żałoby, rozpaczy i ciemności, co on sam. Postanawia więc odpisać. Tak nawiązuje się nietypowa korespondencja pełna szczerości i podobieństw.

Dzień 25 maja odcisnął piętno na nich obojgu. Za każdym razem, gdy zaczynają pisać do siebie, powracają bolesne wspomnienia, które woleliby zostawić za sobą. A jednak znajdują do nich drogę i odwagę, by je wyjawić sobie nawzajem. On bywa wredny, wybuchowy i ostry, wygląda jak przeciwieństwo superbohatera, a mroczne spojrzenie jego oczu trzyma wszystkich na dystans. Ona kocha fotografię i marzy o zdjęciach pełnych emocji, które zmienią świat. Juliet Young i Declan Murphy pałają do siebie jawną niechęcią, za to Cmentarna Dziewczyna i Mrok z korespondencji są dla siebie nieocenionym wsparciem. Czy prawda o ich tożsamości zniszczy ich nić porozumienia?

Brigid Kemmerer stworzyła niesamowitą historię, która jakimś cudem doskonale oddaje przemyślenia o utracie bliskich osób, noszonych przez nas maskach, skomplikowanych relacjach rodzinnych, ścieżkach przeznaczenia ingerujących w naszą codzienność, a także piekle zgotowanym nam przez tych, którzy powinni nas chronić. Mówi o poczuciu niewystarczalności, obwinianiu samego siebie za coś, na co nie miało się najmniejszego wpływu i próbach pogodzenia się z tym. Pokazuje jak destrukcyjne jest uleganie stereotypom, porównywanie swoich osiągnięć do sukcesów rodziców, a także nakładanie na siebie kolejnych płaszczy gniewu, rozpaczy, bólu, obojętności i złości, by za pewien czas nie rozpoznać samych siebie. Bo oszukując innych, czasem najbardziej oszukujemy właśnie siebie.

Wszyscy, bardziej lub mniej świadomie, przyklejamy ludziom łatki, od których trudno się im uwolnić. Autorka chce nam uświadomić jak wielką krzywdę wyrządzamy sobie i innym pielęgnując fałszywy obraz własnej osoby. Udowadnia, że warto dać szansę innym. Dać szansę sobie. Skłania nas do odpowiedzi na pytanie czy też oceniamy ludzi po jednym wycinku z ich życia i Czy wszyscy jesteśmy uwięzieni w jednej fotografii, która nie pokazuje całej historii? Bo tak jak zdjęcie nigdy nie opowie całej historii się za nim kryjącej, tak jednowymiarowe spojrzenie na człowieka nie odda całego jego życia.

To jest jedna z tych książek, które zachowam na przyszłość, by móc podsunąć ją do przeczytania jak najszerszemu gronu czytelników, a także osobom, które będą jej potrzebować. Dwie pespektywy, ciekawy sposób prowadzenia narracji i historia, która nas pożera żywcem, sprawiły, że nie wypuściłam książki z rąk, póki nie przeczytałam ostatniego zdania. Mam nadzieję, że reszta dzieł Brigid Kemmerer zostanie wkrótce wydana w Polsce, ponieważ jest to wyjątkowa autorka, silnym głosem przemawiająca do czytelniczych serc.

Anna Gajewska