Przyznam od razu, że spodziewałam się czegoś innego, zbliżonego do "Pamiętnika narkomanki" tej Autorki, tym bardziej, że właśnie ze względu na sukces "Pamiętnika...", długo nie chciano wydać "Kokainy". Powodem jakoby był fakt, że "Kokaina" łamie porządek "happy endu" w "Pamiętniku narkomanki". Jednak wystarczyłoby przeczytać kilka słów n.t.Autorki, porównać daty, i już wiedzielibyśmy, że "Kokaina" jest literacką fikcją, w przeciwieństwie do "Pamiętnika narkomanki". Narracja w osobie pierwszej liczby pojedynczej i nazwanie bohaterki Basią to częsty zabieg w prozie B.Rosiek- tymczasem historie, które opisała w swoich książkach, są często historiami pacjentów, z którymi zetknęła się, pracując już jako psycholog kliniczny.
Sama książka jest połączeniem studium uzależnienia od kokainy z surrealistycznymi obrazami oglądanymi oczami narratorki- ćpunki, a później także małoletniej prostytutki oddawającej się za towar. Ciężko polubić tę postać, cóż, ciężko nawet jest jej współczuć, gdy nazywa Śmierć swoją najbliższą przyjaciółką i gna ku samozagładzie. Zdziwiło mnie, że bohaterkę tak mało obeszło odejście matki- "odeszła czy wyjechała"- tyle w temacie. Grunt, że przysyłała pieniądze za które można było kupić narkotyk. Degradacja psychiczna tej młodej kobiety jest tutaj doprawdy ogromnie szybka, dla mnie samej- nieco naciągane wydają się pewne fakty. Ale w końcu sytuację przedstawia nam kokainistka, więc trzeba wziąć poprawkę.
Czy książka mi się podobała? Ciężkie pytanie. W pierwszej części Basia przedstawia się Czytelnikowi jako narkomanka, ale pięknie pisze, ma nieprzeciętny umysł, niektóre fragmenty jej surrealistycznych wizji dodałam w formie cytatów- dobór słów sprawił, że były ucztą dla zmysłów. Później jednak pogrążamy się w coraz większych majakach, teoriach spiskowych, nawet tej brudnej prozy życia, jaką jest w tym wypadku prostytucja, zabrakło. Cała fabuła jest jakby zawieszona gdzieś w próżni- brak faktów, konkretnych ludzi, tylko opisy stanów (nie)świadomości. Być może słusznie w bibliotece stała na półce z literaturą medyczną, a nie beletrystyką...

Przyznam od razu, że spodziewałam się czegoś innego, zbliżonego do "Pamiętnika narkomanki" tej Autorki, tym bardziej, że właśnie ze względu na sukces "Pamiętnika...", długo nie chciano wydać "Kokainy". Powodem jakoby był fakt, że "Kokaina" łamie porządek "happy endu" w "Pamiętniku narkomanki". Jednak wystarczyłoby przeczytać kilka słów n.t.Autorki, porównać daty, i już...