Koronkowa robota jest moim pierwszym spotkaniem z książkami Pierre Lemaitre, pomimo częstych spotkań z powieściami, które zostały dotychczas odkładane do przeczytania na później względem innych książek. Byłem ciekawy thrillerów autora mogących okazać się dobrymi i intrygującymi lekturami. Miałem też pewne obawy wobec tego, co mogę dostać. Dlatego postanowiłem sięgnąć po pierwszą część cyklu oczekując czegoś dobrego i wciągającego, aby przeczytać i poznać nowego autora.
Tajemnicze brutalne morderstwo jest dla komisarza Camille Verhoeven sprawą niecierpiącą zwłoki. Próbując schwytać morderce posiłkującego się znanymi zbrodniami występującymi w książkach kryminalnych zaniedbuje swoją żonę. Prowadząc walkę z umykającym czasem podejmuje grę ze sprawcą zbrodni i poszukuje odpowiedzi na jego temat, aby złapać i powstrzymać za wszelką cenę.
Kryminalna zagadka jaką proponuje autor jest zbudowana na relacjach policjant i psychopata jakie spotkać można wielokrotnie w innych powieściach kryminalnych. Zawsze gra toczy się o powstrzymanie mordercy przed następną zbrodnią i poznanie motywów jego działania. Nasycona została dokładnymi opisami i szczegółowymi miejsc zbrodni, nie pozbawionej dawki makabry i krwawych opisów wykorzystywanych do zaszokowania czytelnika. Autor nie bawi się w subtelności pod tym względem i przedstawia obraz brutalny, pełen realizmu i nie pozbawiony plastyczności tego co zastało się na miejscu przestępstwa. Nawet raporty policyjne nie są pozbawione tych makabrycznych szczegółów. Wątek kryminalny jaki dostałem jest poprowadzony bardzo dobrze i nie pozbawiony fałszywych tropów, próby ich mylenia i podstawiania kilku podejrzanych, którzy mogą być odpowiedzialni za okrutne morderstwa. Nie zgadłem kto za wszystkim stoi mimo pewnych podejrzeń, bo zawsze autor potrafił wykorzystywać zwroty akcji do zaskoczenia i zmuszenia mnie do ponownego zgadywania postaci mordercy. Nie brakuje pracy policji poszukującej poszlak, zbierania śladów z miejsc zbrodni i przesłuchań w celu zbierania informacji mogących przyczynić się do wykrycia sprawcy. Komisarz wraz ze swoim zespołem pracują nad całą sprawą w pocie czoła, aby odkryć nawet niewygodną prawdę i motywy sprawcy. Ciekawym pomysłem było sięgnięcie po zbrodnie inspirowane klasycznymi kryminałami i próbę odgadnięcia kto był autorem danej pozycji książkowej. Bardzo podobała mi się taka koncepcja powodująca zaciekawienie i chęć poznania kolejnych powieści z tego gatunku. Nie mogło zabraknąć również warstwy obyczajowej jaką zaczyna nam kreślić autor i nie tylko dotyczącej samego Camille i jego żony, ale również poszczególnych współpracowników komisarza skrywających nie jedną tajemnicę.
Głównym bohaterem jest komisarz Camille Verhoeven przydzielony do makabrycznego morderstwa i próbujący poradzić sobie ze śledztwem i relacjami z żoną, którą zaniedbuje przez pracę. Jest barwną postacią, nieraz wybuchową, niegrzeczną, twardą, mającą swoje problemy, dylematy i czasami arogancką, ale jego sylwetkę pod względem psychologii autor nakreślił świetnie i nie sposób nie poczuć sympatii do niego. Louis jest współpracownikiem wraz z Malevalem, Armandem należącym do grona policjantów badających sprawę morderstwa. Kolejną osobą jest Le Guen sprawujący pieczę nad śledztwem i zarazem jest przyjacielem Camille. Pozostałe postacie drugoplanowe i trzecioplanowe została nakreślone bardzo dobrze. Widać w nich pracę autora, aby były intrygujące, posiadające głębie i takie dostałem, a nie papierowe i nieciekawe. Każda z nich opatrzona została własną cechą charakteru, problemami, kłopotami, dylematami i sekretami jakie mogą skrywać. Nawet postać mordercy robi dobre wrażenie pod względem kreacji i potrafi wzbudzić strach swoimi czynami. Jest inteligentny, przebiegły, pozbawiony sumienia, okrutny i chcący pochwalić się swoimi dziełami przed wszystkimi. Wzbudza niechęć i chcemy, żeby bohater dorwał go jak najszybciej i wsadził do więzienia za zbrodnie jakie popełnił. Relacje jakie są przedstawione pomiędzy bohaterami wypadają dobrze i nie brakuje w nich pojawienia się czasami emocji. Ukazanie relacji Camille z żoną, Louisa z Malevalem lub z mordercą wypadają ciekawie. Dialogi jakie zostały stworzone na potrzeby książki wypadły również dobrze i nie wzbudzają irytacji.

Książka Koronkowa robota jest przede wszystkim kryminałem z dodatkiem makabry i tła obyczajowego. Połączonych we właściwych proporcjach i dlatego nic nie przeszkadzało mi podczas czytania. Wątek śledztwa przykuwał moją uwagę do pewnego czasu, bo był intrygujący i mnie wciągnął. Zaznaczając do pewnego czasu mam na myśli drugą mniejszą część będącą zakończeniem misternie budowanej historii i trzymającej w napięciu opowieści. Autor poszedł w niej po najmniejszej linii oporu i zamiast zakończyć w mocny sposób, to dostałem pościg z czasem i finał, który mnie nie zaskoczył w żadnym razie jak tego oczekiwałem. Domyśliłem się jaki będzie koniec i szkoda, że tak postanowił zakończyć bardzo dobrze poprowadzoną historie, chociaż ostatnia scena zapadająca w pamięć. Pomimo pewnych mankamentów nie narzekam na nic więcej, bo postacie są nakreślone świetnie, jest kilka zwrotów akcji, podejrzani, fałszywe tropy, dobrze przedstawione relacje w wymiarze sprawiedliwości. Jest brygada śledcza starająca się schwytać mordercę, są różne tory prowadzenia śledztwa mogące zadziwić, przynieść nowe informacje lub odkrycia i zagmatwana intryga nie pozwalająca oderwać się od historii. Sięgając po Koronkową robotę nie wiedziałem czego spodziewać się po niej, chociaż trafiałem na dobre opinie dotyczące różnych jego książek i kilkakrotnie wahałem się, czy nie przeczytać. Dlatego jest moim pierwszym spotkaniem z jego twórczością i zarazem autorem. Oczekiwania miałem wobec niej, aby otrzymać dobry kryminał lub thriller i potrafiący wciągnąć. Nie nastawiałem się za bardzo na nic więcej, bo nie wiedziałem co dostanę. Jednak miło zostałem zaskoczony książką, która okazała się intrygującym kryminałem ze sporą dawką makabry opisanej szczegółowo i barwnie. Nie brakuje w niej akcji pędzącej cały czas do przodu i nie zatrzymującej się ani na chwilę. Wydarzenia toczą się w szybkim tempie i dlatego nie nudziłem się podczas czytania. Nie żałuje czasu poświęconego na przeczytanie tej powieści, którą szybko czyta się i sama historia potrafiła mnie wciągnąć. Pierwszy tom przygód komisarza Camille Verhoeven za mną i było to udane spotkanie z autorem na tyle, że chętnie sięgnę po kolejne tomy lub inne książki autora.

Koronkowa robota jest moim pierwszym spotkaniem z książkami Pierre Lemaitre, pomimo częstych spotkań z powieściami, które zostały dotychczas odkładane do przeczytania na później względem innych książek. Byłem ciekawy thrillerów autora mogących okazać się dobrymi i intrygującymi lekturami. Miałem też pewne obawy wobec tego, co mogę dostać. Dlatego postanowiłem sięgnąć po...