Dobre chwile, złe chwile, to jest tylko życie. Niech biegnie naprzód. Nie ma powodu grzebać w przeszłości. Najważniejsze pozostaje pytanie, z kim będziesz je dzielić jutro.

Dobre chwile, złe chwile, to jest tylko życie. Niech biegnie naprzód. Nie ma powodu grzebać w przeszłości. Najważniejsze pozostaje pytanie, ...

Kocimiętka:) W końcu Doris dała się ubłagać i kilka listków wylądowało na podłodze. Dewey oszalał. Zaczął tak mocno je wąchać, jak gdyby całą podłogę chciał wciągnąć do płuc. Po kilku takich wdechach dostał ataku kichania, ale wcale go to nie zniechęciło. Co więcej, wziął się za żucie listków i teraz na przemian raz kichał, raz żuł, kichał i żuł. Zaczął drżeć od głowy do ogona, by następnie tarzać się w kocimiętce aż do zupełnego osłabienia. Nie mając siły się podnieść, pełzał po podłodze i wił się, jednocześnie z całej siły ocierając o dywan brodę, jakby była zakończeniem rury odkurzacza. Dewey naprawdę przestał być kotem. Bardzo powoli jego kręgosłup wygiął się i znowu coś zaczęło działać. Nastąpiła seria piekielnych ósemek, zygzaków, pętli i korkociągów. Przysięga, że przednia część Deweya straciła łączność z tylną!

Kocimiętka:) W końcu Doris dała się ubłagać i kilka listków wylądowało na podłodze. Dewey oszalał. Zaczął tak mocno je wąchać, jak gdyby cał...

Nagle Dewey wpadł między nas z głową zaplątaną w ucho od reklamówki, w której przechowywałyśmy ozdoby. Zaraz rzucił się w przeciwną stronę i pobiegł na drugi koniec biblioteki, by lekko się zataczając, znów do nas wrócić. - Dawać go! Zrobił unik i pobiegł przed siebie, by za chwilę pojawić się znowu. Cynthia zablokowała przejście koło drzwi, a ja zajęłam pozycję przy ladzie. Trasa sprintu Deweya biegła właśnie między nami. Widziałam w jego oczach dziki obłęd. Nie miał pojęcia, jak się uwolnić od przeklętej torby wokół szyi. Myślał tylko o jednym: Biegnij, Dewey, biegnij. Może potwór sam odleci. Po chwili ścigaliśmy do w czwórkę czy nawet piątkę, ale nie był sposobu na jego uniki i niesamowity sprint. Na pewno nie pomogły też nasze ataki śmiechu. - Przepraszam, Dewey, ale musisz przyznać, że to okropnie śmieszne.

Nagle Dewey wpadł między nas z głową zaplątaną w ucho od reklamówki, w której przechowywałyśmy ozdoby. Zaraz rzucił się w przeciwną stronę i...